ਦੋ ਚੱਪੂਅਾ ਸਣੇ
ਬੇੜੀ ਡੁੱਬ ਰਹੀ ਸੀ ਜਦੋਂ

ਸ਼ਾਖ ਦੇ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲ ਝੜ ਗੲੇ ਸੀ
ਇਕ ਟਾਹਣੀ ਤੇ
ਪੱਤਾ ਰਹਿ ਗਿਅਾ ਸੀ ਲਰਜ਼ਦਾ ਜਦੋਂ

ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਨੇ ਕਬੂਲ ਲੲੀਅਾ
ਸਾਰੀਅਾ ਹਾਰਾਂ...ਸਣੇ ਜਿੱਤਾਂ ਦੇ

ਜਦੋਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਾਤ ਦੀ ਕਰਵਟ
ਲਿਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ
ਹੋਂਰ ਹਨ੍ਹੇਰੀ ਖਾੲੀ ਤੀਕ
ਹੋ ਸਕਦੈ "ਸੂਰਜ”
ਰਾਤ ਦਾ ਗਿਅਾ ਨਾ ਮੁੜੇ

ਤੇ ਟੁੱਟ ਸਕਦਾ ਹੈ ੳੁਹ ਤਾਰਾ ਵੀ
ਜੋ ਗਵਾਹੀ ਭਰਦਾ ਹੈ
ਚੰਦ ਦੇ ਸਦਾ ਨਾਲ਼ ਹੋਂਣ ਦੀ

ਠੀਕ ਓਦੋਂ
ਵੀ ਮੈੰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ
'ਜ਼ਿੰਦਗੀ" ਧੜਕਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਫੜ੍ਹਕਦੀ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਸਰਕਦੀ ਵੀ
ਅਾਖ਼ਰੀ ਪੱਤੇ ਦੀ ਲਹਿਰ ਚ
ਡਿੱਗਦੇ ਤਾਰੇ
ਟੁੱਟੇ ਚੱਪੂਅਾ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ 'ਚ
ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਦੀ ਸਾਂ-ਸਾਂ ਚ.....
ਤੂੰ ਇਸ ਧੜਕਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ
ਅਾਪਣੇ ਦਿਲ 'ਚ ਸਜ਼ਾ ਕੇ ਰੱਖੀ

ਕਿਸੇ ਇਕ ਤਾਰੇ ਲੲੀ ਨਹੀਂ
ਕਿਸੇ ਇਕ ਸਹਾਰੇ ਲੲੀ ਨਹੀਂ!

ਕਿਸੇ ਇਕ "ਪਿਅਾਰੇ' ਲੲੀ
ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀ ~

waah,............waah ,.............waah

This is brilliant poetry,.............a world class.............rooh de dhur andar takk uttar gayi har ik likhi gal.............great............jio veer

duawaan

pls. write the name of the writer also..............thanks