ਬੋਹੜ ਦੇ ਪੱਤੇ ਤੋੜਕੇ ਦੋ ਬੱਲਦ ਬਣਾਏ।
ਤੀਲਾ ਵਿੱਚ ਫਸਾ ਕੇ ਮੈਂ ਹੰਡਾਲੀ ਲਾਏ।

ਲੱਪ ਕੁ ਭਰਕੇ ਮਿੱਟੀ ਪੱਤਿਆਂ ਤੇ ਪਾ ਕੇ,
ਜੋੜ ਟਰਾਲੀ  ਹਿੱਕ ਰਸਤੇ ਤੇ ਲਿਆਏ।

ਲੁੱਕਣ ਮੀਟੀ ਖੇਡਦੇ ਰਲ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ,
ਪਿਪੱਲ ਦੇ ਬਣਾ ਕੋਕਲੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਏ।

ਸਿਰ ਤੇ ਲੈਕੇ ਚੁੰਨੀ  ਵਹੁੱਟੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ,
ਤੋੜ ਕੇ ਫੁੱਲ ਉਸਨੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਾਏ।

ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ,
ਸੀ ਜੀਅ ਜਾਨ ਉਹ ਦਿੱਨ ਕੋਣ ਸਮਝਾਏ।

ਪਲ ਪਲ ਕਰਕੇ ਗ਼ੁਜ਼ਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਮੀਟੀ,
ਪਰਦੇ ਉਹਲੇ ਜਾ ਲੁੱਕੇ ਕੌਣ ਲੱਭ ਲਿਆਵੇ।

ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ ਰਚਨਾ ਹੈ ,,,ਜਿਓੰਦੇ ਵੱਸਦੇ ਰਹੋ,,,

ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਨੀ ਤੇ ਦਿਨ ਨੂੰ ਛੂ ਜਾਨ ਵਾਲੀ ਰਚਨਾ ਹੈ...ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰੀਆ...!!!

bahut hi khhhobsurat rachna..:)...keep writin sir..!

Thanks....rupinder,nav deep and rajwinder......and all viewers

Thanks all viewers

A beautiful poem full of nostlagia, shedding light on those simple times when children played in the open spaces breathing fresh air.
Beautiful attempt bai ji...
Where have those times gone ?

ਜਗਜੀਤ ਜੀ ਧੰਨਵਾਦ ਸਮੇਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਤਬਦੀਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਵਕਤ ਦੇ ਡਰ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿਤਾ ਹੈ