ਚਿੱਟਾ ਘ੍ਹਾ, ਧੁਆਖੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ, ਪੀਲੇ ਪੱਤਰ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ।
ਕਿਹੜੇ ਕਿਹੜੇ ਰੰਗ ਗਿਣਾਵਾਂ, ਯਾਰੋ ਅਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ।

ਰਿਸ਼ਮ ਜਿਹੀ ਇਕ ਸ਼ੋਖ ਕੁੜੀ ਨੇ, ਮੈਨੂੰ ਸਹਿਜ-ਸੁਭਾ ਪੁਛਿਆ,
ਤੇਰੇ ਹਰ ਇਕ ਚਿਤਰ 'ਚ ਲੋਕੀ, ਕਿਉਂ ਮਾਰੇ ਹੋਏ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ ।

ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੀ ਪਾਲ ਮਿਲਣ ਨੂੰ, ਸੀਖਾਂ ਦੇ ਉਸ ਪਾਰ ਖੜੀ,
ਯਾਰੋ ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਭੁੱਲ ਜਾਵੇ, ਚਿਹਰੇ ਅਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ।

ਤਨਹਾਈ ਵਿਚ ਰਾਤ ਬਲੂੰਗਾ, ਰੋਂਦਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਲਗਦੈ,
ਕਾਂ ਕਰਲਾਉਂਦਾ ਵੀ ਨਾ ਭਾਉਂਦਾ, ਜਾਂ ਦਿਨ ਹੁੰਦੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ।

ਸਾਡੀ ਬਸਤੀ ਹਰ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ 'ਚ, ਲਭਣੀ ਡਾਢੀ ਸੌਖੀ ਹੈ,
ਟੁਟੀਆਂ ਗਲੀਆਂ, ਖੋਲੇ ਈ ਖੋਲੇ, ਰੰਗ ਉਡੇ ਹੋਏ ਮੁੱਖਾਂ ਦੇ।

ਗ਼ਮ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ ਤੂੰ ਅੈਵੇਂ, ਹੱਸਿਆ ਕਰ 'ਜਗਤਾਰ' ਤਰ੍ਹਾਂ,
ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਜੋ, ਬੀਤ ਜਾਣਗੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ।

ਜਗਤਾਰ

ਉਸਤਾਦ ਜਗਤਾਰ ਸਾਬ ਜੀ ਦੀ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗਹਿਰਾਈ ਭਰਪੂਰ ਅਲਫਾਜ਼ ਸਮੋਈ ਬੈਠੀ ਹੈ ,............TFS sir