ਸੌਚਾਂ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰਾ ਦੇ
ਨਾ ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੂ ਵਾਹ
ਨਾ ਤਾਰੇਆਂ ੳੁੱਚੀ ਸੌਚ ਨੂ
ਜਮੀਨ ਤੇ ਲਾਹ

ਤੂ ਕਿਰਤ ਏ ਰੱਬੀ
ਆਪਣੀ ਜਾਤ ਪਛਾਣ
ਤੇਰੇ ਪੱਲੇ ਤੀਰ ਵੀ ੲੇ
ਤੇ ਸੋਚ ਦੀ ਹੈ ਕਮਾਨ

ਤੂ ਸੋਚੇ ਜੋ ਵੀ
ਉਹ ਪਾ ਸਕਦਾ ਏ
ਤੂ ਕੇਵਲ ਧਰਤੀ ਨੀ
ਅੰਬਰਾਂ ਨੂ ਵੀ ਵਾਹ ਸਕਦਾ ੲੇ

ੲਿਥੇ ਯੀਸੂ,ਬੁੱਧ,ਮਹਾਂਵੀਰ,ਲਾਲ ਨੰਦ
ਫਰੀਦ ,ਨਾਨਕ ਤੇ ਵਿਵੇਕਾਨੰਦ
ਗੋਬਿੰਦ ਬਹਾਦੁਰ ਤੇ ਕਬੀਰਾ
ਮਹੁਮੰਦ,ਵਿਸ਼ਨੂ ਤੇ ਮੀਰਾ

ਸਭ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਆਏ
ਸਭ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਹੁਣ ਧਿਆਏ
ੲਿਨਸਾਨ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ
ਤਦ ਸੀ ੲਿਨਸਾਨ ਬਣ ਆਏ

ਤੇਰੇ ਸਾਹਾ ਦਾ ੲਿਹ ਜਾਮਾ
ਹੈ ਵਾਂਗ ਭਗਤ ਸੁਧਾਮਾਂ
ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਰੱਬ ਨੂੰ
ਅਖੀਰ ਮਿਲਣਾ ਹੈ ਰੱਬ ਨੂੰ

ਤੇ ਹੁਣ ਕਿਉ ੲਿਹ ਭਟਕ ਗਿਅਾ
ਕਿੳੁ ਰੱਬ ਤੌਂ ਦੂਰ ਗਿਅਾ
ਕਿੳੁ ਸੋਚ ਸਮੁੰਦਰ ਸੁੱਕ ਗਏ
ਕਿੳੁ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਮੁੱਕ ਗੲੇ

ਕਿੳੁ ਫਿਰਕੇ ਦੀ ਦਲਦਲ
ਹੁਣ ਲਗਦੀ ਹੈ ਤੈਨੂ ਮਲਮਲ
ਤੇ ੲਿਹਨਾ ਦੇ ਮੋਹਰੀ
ਬਣੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਅੱਜ ਜੌਹਰੀ

'ਸੋਝੀ' ੲਿਹਨਾ ਲਈ ਬੰਦਾ
ਹੈ ਕਮਾਉ ੲਿਕ ਧੰਦਾ
ੲਿਹ ਤਾਂ ਵੇਚ ਕੇ ਫੰਦਾ
ਕੱਠਾ ਕਰਦੇ ਨੇ ਚੰਦਾ

ਰੱਬਾ ਤੂ ਹੁਣ ਜਾਮਾ ਮਨੁੱਖੀ ਪਾ
ਮੁੜ ਫਿਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆ
ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨੁਖੀ ਅੰਸ਼ ਨੂ
ਆਪਣਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾ

waah ,..very nice very well written,............brilliant

ਸੰਦੀਪ ਬਾਈ ਬਾ-ਕਮਾਲ ਕਿਰਤ ਹੈ ਇਹ ! ਗੱਲ ਸੋਲਾਂ ਆਨੇ ਸੱਚ ਹੈ, ਹਾਲਾਤ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਇਨਸਾਨ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਪਛਾਨਣਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਹੁਣ ਸੱਚ ਹੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿਸੇ ਇਲਾਹੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਆਗਮਨ ਦੀ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਜੁਗਤ ਨਾਲ ਇਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਵਾਵੇ I