ਬੁੱਝਦੇ ਦੀਵੇ
ਬੁੱਝੇ ਦੀਵਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਜੇ ਆਸ ਜੱਗਣ ਦੀ ਹੈ।
ਚੁੰਧਿਆਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੇਜ ਮੱਘਣ ਦੀ ਹੈ।

ਅੱਗ ਕੋਲ ਸੇਕ ਹੈ ਏਨਾ ਕਿ ਭਸਮ ਕਰ ਦੇਵੇ,
ਅਸਾਂ ਅੰਦਰ ਆਤਿਸ਼ ਚਾਹਤ ਦਫ਼ਨ ਦੀ ਹੈ।

 

ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਆਦਤ ਰੌਸ਼ਨੀ ਬਾਹਰ ਤੋਂ ਢੂੰਡੇ,

ਲੋੜ ਅੰਦਰਲੀ ਠੰਡੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਖਣ ਦੀ ਹੈ।

 

ਹਨੇਰਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਉਥੇ ਚਿਣਗ ਰੌਸ਼ਨੀ ਜਿਥੇ,
ਪਵੇਗਾ ਦੇਖਣਾ ਪਿੱਛੇ ਹਿਮੰਤ ਚੱਖਣ ਦੀ ਹੈ।

 

ਖੋਜਣਾ ਧਰਮ ਹੈ ਪਹੁੰਚਦੀ ਉਹ ਖੁਦ ਜਾਣੇ,
ਆਤਮਾ ਨਾ ਪੂਰਬ ਪੱਛਮ ਜਾਂ ਦੱਖਣ ਦੀ ਹੈ।

 

ਅੰਤ ਤੋਂ ਭੈ ਭੀਤ ਕਾਹਤੋਂ ਜੋ ਜਨਮ ਦੀ ਮੰਜਿਲ,
ਜਲਵਾਗਰ ਹੈ ਇਰਾਦਾ ਸਾਂਝ ਰਖਣ ਦੀ ਹੈ।

Har vaar dee tarah ikk sohni nazam read karan nu mili
Bahut sakoon milda sir tuhadian rachna pad ke
But satran ch thoda gap de diya karo
Share karan layi thanks
Jeo

Very good theme. And equally well written, Gurmit Sir.

And Yes, if Gurpreet ji's suggestion is agreed to, it certainly will bring about structural improvement and enhance aesthetic appeal of the verse.

Thanks for sharing... ! 

Wonderful writing gurmit ji.it inspires that never give up.get up and do it.you can!!

ਬਹੁਤ ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ,ਜਗਜੀਤ ਅਤੇ ਨਵਪ੍ਰੀਤ ਜੀ ਸੁਝਾਅ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹਨ ਜੀ