ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਵਾਨ ਬਣਨਾ ਸੀ ਜਾਂ ਐਕਟਰ ਇਹ ਤਾਂ ਸਮੇਂ ਨੇ ਦੱਸਣਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੀ ਇੱਕ ਗੱਲ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਦੱਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਨਾਨਕਾ ਪਿੰਡ ਰਤਨਗੜ੍ਹ ਬੁਟਾਰੀ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਲਾਗੇ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੇਖਣ ਦਾ ਬੜਾ ਚਾਅ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਹ ਪਟੜੀ ’ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਖੰਭੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜਾ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਨਕਾ ਵਾਸੀਆਂ ’ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਆਉਂਦਾ ਜਿਹੜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੌਕਾਂ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਆਮ ਹੀ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹੀਂ ਦਿਨੀਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗੱਲ ਵੀ ਹੋਈ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਮਾਮਾ ਰੂੜ ਸਿੰਘ ਧਰਮੂ ਚੱਕ ਆਇਆ ਤਾਂ ਵਾਪਸ ਜਾਂਦੇ ਦੀ ਘੋੜੀ ਉੱਤੇ ਦਾਰੀ ਨੰਗਾ ਧੜੰਗਾ ਹੀ ਜਾ ਬੈਠਿਆ। ਰਤਨਗੜ੍ਹ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਮਾਮੇ ਨੂੰ ਬੂਆ ਦਿੱਤੇ ਪੰਡਤ ਤੋਂ ਝੱਗਾ ਸਿਲਵਾਉਣਾ ਪਿਆ। ‘‘ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਇਹਦਾ ਨੰਗ ਢਕਣ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰੋ।’’ ਮਾਮਾ ਬੋਲਿਆ ਸੀ। ਪੰਡਤ ਨੇ ਝੱਗੇ ਦਾ ਮੇਚਾ ਲੈਂਦਿਆਂ ਦਾਰੀ ਦਾ ਮਸਤਕ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਰੇਖਾਵਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ‘‘ਰੂੜ ਸਿੰਘ ਇਹਦਾ ਨੰਗ ਤਾਂ ਢਕਿਆ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਨਛੱਤਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਬੜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਨੰਗ ਢਕੇਗਾ।’’
ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਹੁਣ ਤਕ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਬਣਿਆ ਇਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਅਮਰੀਕ ਗਿੱਲ ਤੇ ਬਲਜੀਤ ਪਰਮਾਰ ਨੇ ਉਦੋਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਜੁਹੂ ਵਾਲੀ ਮਿਲਣੀ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸ ਦੇ ਬੰਗਲੇ ’ਚੋਂ ਲਿਫਟ ਲੈ ਕੇ ਉਤਰੇ। ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵਾਲੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਲੋਕ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਸਾਏ ਹੋਏ ਹਨ। ਜੇ ਸਿੱਧੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਮੁੰਬਈ ਜਾ ਵੱਸੇ ਹਨ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਮਦਦ ਤਾਂ ਉਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹਰ ਪੜਾਅ ਉੱਤੇ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਉਸ ਦੇ ਫ਼ਿਲਮੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਨਾਲ ਆਇਆ। 1965 ਦੀ ਭਾਰਤ ਪਾਕਿ ਜੰਗ ਵਾਲੇ ਸਾਲ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ 12 ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਹੋਰ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈਆਂ ਹਾਲਾਂਕਿ 1964 ਵਾਲੀਆਂ ਵੀ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਂਜ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦਾ ਧੰਦਾ ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਈ ਪੱਖੋਂ ਬੇਮਜ਼ਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਾਲਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਸਿੱਧ ਹੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।
‘ਰਾਜ ਕਰੇਗਾ ਖ਼ਾਲਸਾ’ ਨਾਂ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਬਣਦੇ ਸਮੇਂ ਹੋਰ ਹੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਕੱਟੜ ਪੰਥੀਆਂ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣ ’ਤੇ ਰੋਕ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਅਜਿਹਾ ਅੜਿੱਕਾ ਪਾਇਆ ਕਿ ਸਾਲ ਭਰ ਰੋਕ ਲੱਗੀ ਰਹੀ। ਜਿਹੜੀ ਫ਼ਿਲਮ ਦਾ ਬਜਟ ਛੇ ਲੱਖ ਸੋਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਉੱਤੇ ਉੱਨੀ ਲੱਖ ਖਰਚ ਹੋ ਗਏ। ਰਿਲੀਜ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਸ਼ਰਤ ਲਾਈ ਗਈ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਨਾਂ ‘ਰਾਜ ਕਰੇਗਾ ਖ਼ਾਲਸਾ’ ਦੀ ਥਾਂ ‘ਸਵਾ ਲਾਖ ਸੇ ਏਕ ਲੜਾਊਂ’ ਕਰੋ।

ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ 1961 ਤੋਂ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਧੰਨਾ ਭਗਤ, ਗਗਨ ਦਮਾਮਾ ਬਾਜਿਓ, ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਜਹਾਜ਼ ਹੈ, ਸਿਕੰਦਰ-ਏ-ਆਜ਼ਮ, ਰੁਸਤਮ-ਏ-ਬਗਦਾਦ, ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਮੇਰਾ ਧਰਮ ਅਜਿਹੀਆ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਭਾਰਤੀ ਸਿਨਮੇ ਦੀ ਪੜ੍ਹਤ ਬਣੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ਿਲਮੀ ਸਫ਼ਰ ‘ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਜਹਾਜ਼ ਹੈ’ ਦੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਾਲੀ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ ਬਦਲਵਾਂ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ। ‘ਨਾਨਕ ਦੁਖੀਆ ਸਭ ਸੰਸਾਰ’। ਇਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨਾਨਕ ਸਿੰਘ ਨਾਵਲਿਸਟ ਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਨਿੱਜ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਰਾਜ ਕਪੂਰ, ਬਲਰਾਜ ਸਾਹਨੀ, ਐਸ. ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਅਚਲਾ ਸਚਦੇਵ ਸਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਆ ਜੁੜੇ। ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਅਭਿਨੇਤਾ ਪ੍ਰਾਣ ਨੇ ਮਹਿਮਾਨ ਕਲਾਕਾਰ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਲ ਰਹੀ।  ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖੀ ਮਰਯਾਦਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰ ਹਿੱਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਕੋਈ ਚਮਤਕਾਰੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਖਾਇਆ। ‘‘ਸਾਡਾ ਸਭ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ਚਮਤਕਾਰਾਂ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਹੈ।’’ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਕ ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਦੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਬਾਰੇ ਅਤਿਅੰਤ ਨਿਸ਼ਚੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਸਿੰਘਾਪੁਰ ਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸ੍ਰੀਲੰਕਾ ਵਾਸਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕਈ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਿਆ ਸੀ। ਬਹੁਤੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਸ਼ਤੀਆਂ ਲੜਨ ਖਾਤਰ। 1957 ਵਿੱਚ ਉਹ ਯੂਥ ਫੈਸਟੀਵਲ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿੱਚ ਰੂਸ ਵੀ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਟੀਮ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਤਿਰੰਗਾ ਝੰਡਾ ਲੈ ਕੇ ਭਾਰਤੀ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ-ਅੱਗੇ ਹੋ ਟੁਰਿਆ। ਫੈਸਟੀਵਲ ਵਿੱਚ ਚੀਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਪੁੱਛ ਸੀ। ਚੀਨ ਦੇ ਝੰਡੇ ਦੀ ਸਲਾਮੀ ਲੈਣ ਸਮੇਂ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦਰਸ਼ਕ ਆਪਣੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਤੋਂ ਉਠ ਖਲੋਂਦੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਗੱਲ ਨੇ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਖਾਸ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਇੰਡੀਅਨ ਟੀਮ ਲਈ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਨਾਅਰਾ ਸੀ। ਤਿਰੰਗਾ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਸਾਰ ਸਾਰੇ ਦਰਸ਼ਕ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਤੇ ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਨੂੰ ਇਕੋ ਸਾਹ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ‘‘ਮੈਨੂੰ ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਦਾ ਨਾਂ ਪੰਡਤ ਨਹਿਰੂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਬੋਲੇ ਜਾਣ ’ਤੇ ਉਚੇਚੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ’’ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ। ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਫੈਸਟੀਵਲ ਦਾ ਹੀਰੋ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਰੂਸ ਵਿੱਚ ਬੜੀਆਂ ਪਸੰਦ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ‘‘ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸਾਂ। ਮੇਰੇ ਉਸ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਸਬੰਧ ਸਨ।’’ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਦੱਸਿਆ। ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਤੇ ਪ੍ਰਾਣ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਂਦੇ ਸਮੇਂ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲਹਿਜ਼ੇ ਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਸਤਿਕਾਰ ਆ ਰਲਦਾ ਸੀ। ‘‘ਇੱਕ ਪੜਾਅ ਉੱਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਫ਼ਿਲਮ ਦੀ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਜਾ ਕੇ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਖ਼ੁਦ ਬਲਰਾਜ ਸਾਹਨੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਅੱਜ ਤਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਸਤੀਆਂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ।’’ ਉਸ ਨੇ ਮਾਣ ਨਾਲ ਦੱਸਿਆ।

ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਵੱਡੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਮਾਲਕ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਹੀ ਕੰਮ ਆਈਆਂ। ਪੰਜ ਧੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਦੋ ਪੁੱਤਰ। ਸਾਰੇ ਹੀ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਤੇ ਸਾਹਿਬ-ਏ-ਜਾਇਦਾਦ ਹਨ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸਲੀ ਮਾਣ ਕੁਸ਼ਤੀ ਉੱਤੇ ਹੈ। ਉਹ ਫ਼ਿਲਮੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਐਕਟਿੰਗ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਹਿਲਵਾਨੀ ਨੂੰ ਅਸਲੀ। ਉਸ ਨੇ ਜਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਕੁਸ਼ਤੀ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਉਸ ਦੇ ਮੱਦਾਹਾਂ ਨੇ ਉਹਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦਿੱਤੀ। ਕਾਮਨਵੈਲਥ ਤੇ ਫੇਰ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਚੈਂਪੀਅਨ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੁਸ਼ਤੀ ਛੱਡਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰਦਾ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲੰਬੀ ਚੌੜੀ ਚਿੱਠੀ ਦਾ ਸਾਰ ਦੱਸਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਟੁਕੜੀ ਚਟਖਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਸੁਣਾਈ:
ਤੁਮ ਭਾਰਤ ਕੇ ਭੀਮ ਹੋ,ਕਿਉਂ ਬਜਾਤੇ ਬੀਨ ਹੋ
ਇਸ ਚਿੱਠੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਮੁੜ ਕੁਸ਼ਤੀਆਂ ਵੱਲ ਆ ਗਿਆ।
‘‘1959 ਵਿੱਚ ਕਾਮਨਵੈਲਥ ਚੈਂਪੀਅਨ ਲਈ ਦੰਗਲ ਹੋਣੇ ਸਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਕੱਤੇ ਫੇਰ ਦਿੱਲੀ। ਦਿੱਲੀ ਵਾਲੇ ਘੋਲਾਂ ਲਈ ਮੇਰੇ ਜਿੰਮੇ ਪੰਡਤ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਨੂੰ ਸੱਦਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਹ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲੇ ਤੇ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਹਿ ਕੇ ਪੰਡਤ ਜੀ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਲੰਮੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਦੱਸਾਂਗਾ ਕਿ ਉਹ ਦੱਸ ਮਿੰਟ ਲਈ ਆਉਣਾ ਮੰਨ ਕੇ ਪੂਰੇ ਪੰਜਾਹ ਮਿੰਟ ਬੈਠੇ ਰਹੇ ਜਦੋਂ ਤਕ ਮੇਰੀ ਕੁਸ਼ਤੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਂ ਕਾਮਨਵੈਲਥ ਚੈਂਪੀਅਨਸ਼ਿਪ ਜਿੱਤ ਲਈ ਸੀ। ਦੰਗਲ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸੈਕਟਰੀ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰ ਛੱਡਿਆ। ਮੇਰੇ ਜਿੱਤਣ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਦੇਣ ਵੀ ਆਏ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਾਜੀਵ ਤੇ ਸੰਜੇ ਗਾਂਧੀ ਵੀ ਸਨ। ਕਿਧਰੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਅਮਿਤਾਭ ਬਚਨ ਵੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਰ ਤਕ ਛੱਡਣ ਤੁਰਿਆ ਤਾਂ ਨਾਅਰਿਆਂ ਨਾਲ ਅਸਮਾਨ ਗੂੰਜ ਉÎੱਠਿਆ। ਪੰਡਤ ਨਹਿਰੂ ਤੇ ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਧੰਨ ਧੰਨ ਹੋ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਮਾਸਕੋ ਵਾਲਾ ਯੂਥ ਫੈਸਟੀਵਲ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਨਹਿਰੂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਰਾਜ ਕਪੂਰ ਜੀ ਦਾ ਨਾਂ ਬੋਲਿਆ ਸੀ। ਕੀ ਮੈਂ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ।
(ਚਲਦਾ)

ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ 

ਸੰਪਰਕ:98157-78469

Thnx.....for.....sharing......bittu ji......