,
ਇੱਕ ਦੀਵਾ ਧੁਖਦੀ ਯਾਦ ਦਾ, ਪਿਆ ਦਿਲ ਦੇ ਆਲੇ
ਮੁੜ ਕੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਂਵਦੇ, ਤੁਰ ਜਾਵਣ ਵਾਲੇ
ਇਹ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ਗੀ ਦੇ ਪਿਆ ਭੰਨਦਾ ਠਾਰੇ
ਗੁੱਝੀਆਂ ਗ਼ਿਲਾਂ ਸੋਕਦੇ ਜਿਵੇਂ ਬਾਲਣ ਹਾਰੇ
ਇਹਦਾ ਝੋਰਾ ਵੱਧਦਾ ਜਾਂਵਦਾ ਏ ਵਾਂਗਰ ਪਾਰੇ
ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਲਾ ਗਏ ਉਹ ਲੰਮੀਆਂ ਵਾਲੇ
ਇਹਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਿਨ ਦੇ ਚਾਨਣੇ ਤੇ ਵੇਲੀ ਤਾਰੇ,
ਨਾਂ ਸੁਲਾ-ਸਫ਼ਾਈਆਂ ਸੋਚਦੇ ਉਹ ਕਰ ਗਏ ਕਾਰੇ
ਇਹ ਡਰਦਾ ਅਪਣੀ ਲਾਜ਼ ਤੋਂ ਪਿਆ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰੇ
ਪਏ ਖੜ੍ਹੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖਦੇ ਭੰਡ ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਲੇ
ਇਹਦੀ ਲੋਅ ਪਈ ਦਿਲ ਦੇ ਫੇਫੜੇ ਕਰਦੀ ਕਾਲੇ
ਇਹਨੂੰ ਵੱਧਣੋਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਰੋਕਦੇ ਅੱਗ ਲਾਵਣ ਵਾਲੇ
ਇਹ ਖੋਲ੍ਹੇ ਤਖ਼ਤੇ ਹੇਜ਼ ਦੇ ਨਾ ਖੁੱਲਣ ਤਾਲੇ
ਬੂਰਾ ਕਰ ਕਰ ਖਾ ਗਏ ਘੁਣ ਸੱਜਣਾਂ ਵਾਲੇ
ਇਹ ਮੰਗੇ ਰੁੱਤ ਹਨ੍ਹੇਰ ਦੇ ਤੇ ਮੰਗੇ ਪਾਲੇ
ਮੁੜ ਆਵਣ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੜੇ ਇਹਦੇ ਵੇਖ ਉਜਾਲੇ
ikk diva dhukadi yad da, pia dil de ale
mur ke kiun na anvade, tur javan vale
eh bullhan di khamosagi de pia bhannada thare
gujjian gillaan sokade jiven balan hare
ehada jhora vaddhada janvada e vangar pare
umaran da dukkh la gae uh lammian vale
ehade dusaman din de chanane te veli tare,
nan sula-safaeean sochade uh kar gae kare
eh darada apani laz ton pia bhubban mare
pae kharhe tamasa vekhade bhand dunian vale
ehadi loa pai dil de phephare karadi kale
ehanun vaddhanon kiun na rokade agg lavan vale
eh kholhe takhate hez de na khullan tale
boora kar kar kha gae ghun sajjanan vale
eh mange rutt hanher de te mange pale
mur avan karaman valare ehade vekh ujale
|
