ਦਿਲ ਦੇ ਬੂਹੇ ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਨੇ, ਪੈਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਾਇਆ ਏ

ਪਥਰ ਹੋਈਆਂ ਅਖੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ, ਬੂੰਦ ਬੂੰਦ ਪਿੰਘ੍ਲਾਇਆ ਏ

ਪੰਛੀ ਚੋਗਾ ਚੁਗ ਕੇ ਜਦ ਵੀ, ਆਲਣਿਆਂ ਵਲ ਮੁੜ ਪੈਂਦੇ 

ਮੈਂ "ਆਪਣੇ" ਲਭਣ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾਂ, ਜਾਪੇ ਇਹ ਘਰ ਪਰਾਇਆ ਏ

ਜਦ ਵੀ ਚੜਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਾਨਾ, ਮੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ 

ਸੂਲਾਂ ਵਾਂਗੂ ਚੁਭਦੀਆਂ, ਮੇਰਾ ਰੋਮ ਰੋਮ ਤੜਫਾਇਆ ਏ

ਨਾ ਜਗਾਓ ਰੋਸ਼ਨੀ, ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਜਲਾਓ ਇਹ ਦਿਲ ਮੇਰਾ

ਓਏ ਚਾਨਣਾ ਦੇ ਵਾਸੀਓ, ਮੈਂ ਆਪੇ ਹੀ ਦੀਪ ਭੁਝਾਇਆ ਏ

ਅਣਜਾਣੇ ਵਿਚ ਪੈਰ ਮੇਰੇ, ਫਿਰ ਉਸ ਘਰ ਵਾਲ ਮੁੜ ਪੈਂਦੇ ਨੇ

ਜਿਸ ਘਰ ਦਿਆਂ ਵਸਨੀਕਾਂ ਨੇ, ਮੈਨੂ ਦਿਲੋਂ ਭੁਲਾਇਆ ਏ

ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਖੇੜੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ, ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਲੁਟ ਲਾਏ ਸੀ

ਪੀੜਾਂ, ਹੰਝੂ, ਹਾਓਕੇ, ਹਾਵੇ, ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਸਰਮਾਇਆ ਏ

ਵਸਦਿਆਂ ਨਾਲ ਦਸੋ ਭਲਾ, ਮੈ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਨਿਭਾਵਾਂਗਾ

ਉਜੜਿਆਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਅਸਾਂ ਨੇ, ਚੁਮ੍ਕੇ ਹਿਕ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਏ

ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਬਚ ਸਕਦਾਂ ਹਾਂ ਮੈ, ਉਹਨਾ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਸੇਕ ਤੋਂ

ਜਿਹਨਾ ਯਾਦਾਂ ਦਾ ਆਪਣੇ ਹਥੀਂ, ਹਿਕ ਅੰਦਰ ਧੂਣ ਧੁਖਾਇਆ ਏ

ਧਰਤੀ ਉਤੇ ਤੇਰੀਆਂ ਪੈੜਾਂ, ਲਭਦਾ ਫਿਰੇ ਗੁਰਿੰਦਰ ਨੀ

ਤੂੰ ਅਰਸ਼ਾਂ ਦੀਏ ਪਰੀਏ ਇਹਨੂ, ਕਮਲਾ ਕਿਓਂ ਬਣਾਇਆ ਏ

wah ji wah....

kya baat ae janab..!!

bahut khoob...

Wah G wah bahut vadhia....tfs

nice work bai ji

Thank you sarian da hosla afzaee layee!

Bhaji chhaye paye ho. Great. No words.