ਚੜ੍ਹਦੀ ਤੇ ਲੇਰੀ ਉਮਰੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਹੀਰ ਦੇ ਦਰਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਟਿੱਲੇ ਦੀ ਲੋੜ੍ਰ ਨੀ ਭਾਸਦੀ ਏ ,
ਏਸ ਉਮਰੇ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਹਰ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚੋ ਹੀਰ ਝਾਕਦੀ ਏ,
ਕਾਲਜ ਤੇ ਕੰਟੀਨਾਂ ਵਿਚ,ਸੂਟਾਂ ਤੇ ਜੀਨਾਂ ਵਿਚ
ਚੂਰੀ ਦੀ ਥਾਂ ਪੀਜੇ ਬਰਗਰ ਮਰੋੜਦਾ ਬੱਕੀ -ਨੁਮਾ ਬੁਲੇਟ ਤੇ ਬੈਠਾ ਰਾਂਝਾ ਮਿਰਜੇ ਵਾਲੀ ਬੜ੍ਹਕ ਵੀ ਮਾਰਦਾ ਹੈ ,
ਕਿਓਕੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਬਿਲ ਓਹਦੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਬਟੂਆ ਤਾਰਦਾ ਹੈ
ਬੇਲੇ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਚੋ ਹੱਥ ਚ ਡਿਗਰੀਆਂ ਫੜੀ ਕਦੋ ਰਾਂਝਾ ਤਪਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਪੁਹੰਚ ਜਾਂਦਾ ਏ ਪਤਾ ਹੀ ਨੀ ਲਗਦਾ
ਭਾਬੀਆਂ ਦੇ ਨਹੀ ਬਾਪੁ ਦੇ ਖਰਵੇ ਬੋਲ ਖਰਚਾ ਬੰਦ ਸੁਣਕੇ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਹੀਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦਾ ਰੰਗ ਬਦਲਣ ਲਗਦਾ ਹੈ
ਕੋਈ ਰਾਂਝਾ ਬੇਗਾਨੇ ਮੁਲਖ ਦੇ ਬੇਲਿਆਂ ਚ ਜਾ ਵੜਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਮਟਕਾ ਚੋਂਕ ਵਾਲੇ ਟਿੱਲੇ ਦਾ ਰੁਖ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਜਿਥੇ ਗੋਰਖ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹੀਰ ਨਹੀ ਨਾਨਕੇ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਕਈ ਘਰ ਮੁੜ ਆਓਂਦੇ ਨੇ ਕਈ ਮੁੜ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਘਰੀ ਮੁੜੇ ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਕਮਾਊ ਹੀਰ ਉਭਰਦੀ ਏ
ਫਿਰ ਬੇਰੁਜਗਾਰ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਏਸ ਹੀਰ ਨਾਲ ਜੁੜਦੀ ਏ
ਅਰਸੇ ਬਾਅਦ
ਪਰਸ ਵਾਲੀ ਹੀਰ ਲਈ ਚੂਰੀ ਕੁਟਦਾ ,ਉਹਦੇ ਜੰਮਿਆ ਦੇ ਬੂਟ ਜੁਰਾਬਾਂ ਪਾਉਦਿਆਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਝੂਰਦਾ ਏ
ਹੁਣ ਜਦ ਅਧਖੜ ਰਾਂਝਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਵਿਚੋਂ ਦਿਸਦੇ ਸੈਦੇ ਕਾਣੇ ਨੂੰ ਘੂਰਦਾ ਏ
ਸਮੇ ਦੀ ਚਾਲੇ ਵਧੇ ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਵੱਗ ਨੇ ਬੇਲੇ ਨੂੰ ਚਰ ਲਿਆ
ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਉਸ ਦੀ ਚੂਰੀ ਤੇ ਵੀ ਹੱਕ ਕਰ ਲਿਆ
ਤਾਂ ਅਸੁਰਖਿਅਤ ਰਾਂਝਾ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਔਹਲਦਾ ਹੈ
ਹੁਣ ਓਹ ਆਪਣੀ ਟੇਕ ਲਈ ਅੰਦਰੋਂ ਮੁਕਤੀਦਾਤਾ ਹੀਰ ਨੂੰ ਟੋਲਦਾ ਏ
ਕਦੇ ਮੰਦਰ ਕਦੇ ਦੁਆਰੇ ਦਾ ਦਰ ਖੋਹਲਦਾ ਏ
ਹੁਣ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਬੇਸੁਰੀ ਵੰਜਲੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੀਰ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀ ਰਿਝਦਾ ਹੈ
ਬੇਬਸ , ਹਫਿਆ ਟੁਟਿਆ ਰਾਂਝਾ ਆਈ ਸੀ ਯੂ ਆ ਡਿਗਦਾ ਹੈ
ਜਿਥੇ ਏ ਸੀ ਕਮਰੇ ਵਿਚੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਬਰ ਦੇ ਝਾਉਲੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ
ਚਿੱਟੇ ਕਬੂਤਰ ਵਰਗੀਆਂ ਨਰਸਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲਗਦਾ ਏ ਕਾਲੇ ਕ੍ਲੂਟੇ ਜਮਦੂਤ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ
ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਉਖੜੀ ਚਾਲ ਤੋਂ,ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਛਾਏ ਮਲਾਲ ਤੋਂ
ਹੁਣ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਵਰਗਾ ਅਹਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਅਨਚਾਹੀ,ਅਣਕਿਆਸੀ ਹੀਰ ਆਏਗੀ
ਅਛੋਪਲੇ ਜਿਹੇ ਜਾਂ ਦਗੜ ਦਗੜ ਕਰਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਰੰਗਪੁਰ ਖੇੜੇ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇਗੀ
ਭਾਣਾ ਵਰਤਣ ਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਰੂਹ ਸ਼ਾਇਦ ਸੋਚਦੀ ਹੈ
ਉਸਦੀ ਵਿਥਿਆ ਆਖਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਵੀ ਨਹੀ
...ਅਫਸੋਸ ਲਈ ਨਿਕਲੀ ਕਿਸੇ ਫੋਕੀ ਜਿਹੀ ਆਹ ਵਰਗੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚਾਰਾ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਸਿਮਟ ਜਾਏਗੀ
ਪਲ ਪਲ ਬਦਲਦਾ ਰਾਂਝਾ ਕੋਈ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਨਹੀ ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੀ ਵਿਥਿਆ ਖੁਦ ਲਿਖਦਾ
ਤੇ ਅਮਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ...
naib^
