ਸਾਡੀ ਸਬ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਅਤੇ ਬੁਰਾ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ.... ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਬੁਰੇ ਯਾਦਗਾਰ ਵਾਕਏ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਯਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਇਥੇ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੋਂ.... ਸਫ਼ਰ ਵਿਚ ਯਾ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਥਾਂ ਤੇ  ਅੰਜਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਏਹੋ ਜਿਹਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਏਕ ਯਾਦ ਬਣਕੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਉੱਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.. ਕਿਸੇ  ਦੀ ਸ਼ਖਸਿਯਤ, ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਿਖਿਯਾ, ਕਿਸੇ ਦੀ ਦਲੇਰੀ, ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਰਦ....

ਇਕ ਬਜੁਰਗ ਦੀ ਛਾਪ ਅੱਜ ਵੀ ਦਿਮਾਗ ਚ ਓਦਾਂ ਹੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਦਾ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ train ਚ ਗਾਉਂਦੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ.... 2002 ਦੀ ਗੱਲ ਐ.... ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਤੋਂ ਲੁਧਿਆਨੇ ਵੱਲ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ... ਤਾਂ ਇੱਕ ਬਜੁਰਗ ਸਾਡੇ Compartment ਚ ਆਇਆ ...... ਓਹ ਬਜੁਰਗ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀਂ ਤੂੰਬੀ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ.... ਤੇ ਆਵਾਜ ਚ ਬਹੁਤ ਦਰਦ ਸੀ.... ਮਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਖਰੇ ਵਖਰੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ... ਕੁਝ ਤਰਸ ਬਜੁਰਗ ਪ੍ਰਤੀ ... ਕੁਝ ਗੁੱਸਾ ਕੀ ਲੋਕ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਵੀ ਨੀ ਬਣਦੇ ਇਸ ਉਮਰ ਚ...... ਤੇ ਕੁਝ ਉਸਦੇ ਹਾਲਾਤ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਹੋਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ.. ਕੇ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਮਜਬੂਰੀ ਹੋਵੇ.....  ਪਰ ਉਸ ਬਜੁਰਗ ਦੀ ਤੂੰਬੀ ਵਜਾਉਣ ਦੀ ਮੁਹਾਰਤ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਕੀਲਿਆ ਗਿਆ ਹੋਣਾ.....

ਬਿਲਕੁਲ ਜੀ... ਲਾਚਾਰੀ ਤੇ ਬੇਬਸੀ ਵਾਲਾ ਅਹਿਸਾਸ ਵੀ ਸੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮਨ ਚ....

ਤੇ ਐਦਾਂ ਹੀ ਇਕ ਬਜੁਰਗ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ....ਜੋ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਉਮਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ PAU Ludhiana ਦੇ 3 ਨੰਬਰ ਗੇਟ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਰੋਂਠੇ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ.... ਹੁਣ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਨਹੀਂ ਉੱਥੇ... ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਧੌਣ ਇਕ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਝੁਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ..  ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀ ਓਹਨਾਂ ਚ ਇੰਨੀ ਹਿੰਮਤ ਕਿਵੇਂ ਸੀ....  ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਇਸੇ ਹਿੰਮਤ ਤੋਂ inspire ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਇਕ ਖੁੱਲੀ ਕਵਿਤਾ ਵੀ ਲਿਖੀ ਸੀ........

here is the link of the poem...

http://www.punjabizm.com/forums-zindagi-de-maayne-1-1-1.html

ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰੀ sister ਮਾਰਕੇਟ ਗਈਆਂ... ਸਰਦੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ ਅਤੇ ਇਕ ਬਾਬਾਜੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਏ... ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੇਹਾ ਸੀ ਕਿ Thermal 20  ਰੁਪਏ  ਦੇ ਨੇ.... ਜਦ counter  ਤੇ ਆਏ ਤੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੇ ਕੇਹਾ  ਕਿ 60  ਰੁਪਏ ਦੇ ਨੇ. ਬਾਬਾਜੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਬੋਲੇ ....

"ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਨੇ ਤਾਂ 20  ਰੁਪਏ ਈ ਦਿੱਤੇ ਨੇ.... ਚਲ ਵੇ ਮਨਾ ਐਤਕੀਂ ਫੇਰ ਠੰਡ ਚ ਹੱਡ ਬਾਲ"....

ਸੁਣ ਕੇ ਅਖਾਂ ਗਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ.... ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਬਾਬਾਜੀ ਨੂੰ ਮਨਾਯਾ ਕਿ ਇਹ 20  ਰੁਪਏ ਦੇ ਹੇ ਨੇ. (ਬਾਕੀ ਪੈਸੇ Manageable  ਕੀਤੇ).... 

ਯਕੀਨ ਕਰਨਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਅਸੀਂ ਘਰ ਆਯੀਆਂ... ਦੋਨੋ ਚੁੱਪ.... ਜਦ Mummy  ਜੀ ਨੇ ਪੁਛੇਯਾ ਤਾਂ ਮੇਰੀ sis  ਰੋ ਈ ਪਈ... 

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਕ੍ਯੂਂ ਨਈ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬਜੁਰਗਾਂ ਦਾ ਸਤਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦੇ.... ਓਹ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸਾਡੇ ਲਈ ਗਾਲ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਤੇ ਅਸੀਂ ਬੁਢਾਪੇ ਚ ਉਹਨਾ ਤੇ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਖਰਚਣ ਲੱਗੇ ਸੋਚਦੇ ਆ.... ਪਤਾ ਨਈ ਅਸੀਂ ਏਸ field  ਵਿਚ ਕਦੋਂ advance  ਹੋਵਾਂਗੇ... !!!

ਤੁਸੀਂ ਸਚ ਕਿਹਾ ਕੁਲਜੀਤ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ, ਵੱਡੇ ਕੀਤਾ, ਕਿਸੀ ਕਾਬਿਲ ਬਨਾਯਾ ਓਹਨਾ ਲਈ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਚ ਸਤਕਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ....

ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਏਸ ਗਲ ਨੂੰ ਫੇਸ ਕੀਤਾ ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕ ਹੀ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਹੋਏਯਾ ਹੈ....

really touching kuljeet...... sachi muchi ik image jehi ban gayi tuhadi iss ghatna di.....

te mann bhar aaya....

keho jehe hunde ne lok... jo apne bajurgaN naal aidan behave karde ne.....

shame on those ppl....

kee dassa tuhadiya gal parh ke ta mera khud da rona nikal gaya

yaar ida kyo hunda hai

koi ne lok samjede

rupee passe peshe ke kuj kari jande ne eh kehra naal jana.

meru kayi vaar dil karda k eni nu chure ch khara kar k phasi laga diti jave

insan jeho jehi fasl beejda hai osnu fal vi ove da hi lagda hai par kade kade te insaan apni olad lai enna kujh karde hon de bavjood osnu apne olad dia rehmta te jiuna penda hai .....

baki ik gall te hai appa je mada beej beeja ge te fall vi te mada hi lagega budhapa te harek te khada ohi noh ne vi bjurgi ch auna pta fer lagu .....