ਵੇ ਰੋਕਿਓ ਕੋਈ ਆਣ ਮੇਰੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ।
ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤੀ ਰੰਡੀ ਬੇਪੱਤ ਨਾਰ ਨੂੰ।
ਕਦੀ ਝਾਕਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ ਦੁਆਲੇ ਆਪਣੇ,
ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖਿਲਾਰੇ ਤੂੰ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ।
ਜਿਸਮ ਵਿਕਾਉ ਰੂਹਾਂ ਭੂਤ ਜਿਹੀਆਂ,
ਕਿੰਝ ਲ਼ਾਹਣਤ ਪਾਉਣ ਤੇਰੇ ਆਚਾਰ ਨੂੰ।
ਅੱਣਖਾਂ ਖਾਤਰ ਕਿਥੇ ਪੱਗਾ ਚੁੰਨੀਆਂ,
ਢਾਹ ਲਾਈ ਤੂੰ ਖਾ ਨਸ਼ੇ ਵਕਾਰ ਨੂੰ।
ਧੰਦਾ ਕੀ ਬਰਬਾਦੀ ਤੇਰੀ ਇਜ਼ਤ ਦੀ,
ਨਸ਼ਾ ਜਿਸਮ ਲੈ ਤੁਰਿਓ ਤੂੰ ਬਜ਼ਾਰ ਨੂੰ।
ਪੁੱਛਣ ਜੋਗੀ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੋਲ,
ਸੌਦੇ ਵਿਕੇ ਇਨਸਾਫ਼ ਦੱਸੀਂ ਯਾਰ ਨੂੰ।
ਚੰਦ ਛਿੱਲੜਾਂ ਖਾਤਰ ਪੁੱਤ ਪ੍ਰਦੇਸ ਨੇ,
ਹਿੱਕ ਤਾਣ ਦਿਖਾਵੇਂ ਦੱਲੇ ਵਪਾਰ ਨੂੰ।
ਇਜ਼ਤ ਦੇਸ਼ ਤਾਂ ਕੀ ਭੁੱਲਿਉਂ ਰੱਬ ਨੂੰ,
ਆਤਰ ਹੋਇਓਂ ਛੱਕਣੋਂ ਤੂੰ ਪ੍ਰਸਾਦ ਨੂੰ।

 

ਵਾਹ ! ਕਿਆ ਬਾਤ ਹੈ,,,

 

ਅਜੋਕੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵਿਖਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਰਚਨਾ !

 

ਕਮਾਲ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ,,, ਜਿਓੰਦੇ ਵੱਸਦੇ ਰਹੋ,,,

 

ਦਰਦ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।
ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਸ਼ਤਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਂਉਂਦੇ ਰਹੇ।
-----ਬਹੁਤ ਮੇਹਰਬਾਨੀ ਜੀ----

samaj de sach nu pesh kita sir bhaout sohana likhia g

THANKS SIR JI