ਕਰਮੀ ਲੋਕ

ਮਨ ਜਿਸਦੇ ਸੁਖਨ ਚਿੱਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ।
ਮੁਰਦਿਆਂ  ਨੂੰ ਵੀ ਜੀਉਣ ਦੀ ਆਸ ਹੈ।
ਮੁੜਕੇ ਪਿੱਛੇ ਵੇਖਦੇ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਪੈੜ ਹੈ,
ਪੱਥਰਾਂ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਾਸ ਹੈ।
ਸੋਨੇ ਵਰਗੇ ਜਿਸਮ ਕਿੰਝ ਮੁਰਝਾ ਗਏ,
ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਦਾ ਵਾਸ ਹੈ।
ਮੁੜਕੇ ਨਾਲ ਜੋ ਸਿੰਝਦੇ ਰਹੇ ਧਰਤ ਨੂੰ,
ਐਸਾ ਕਰਮੀ ਲੋਕ ਸਮੇਂ ਲਈ ਖਾਸ ਹੈ।
ਭੀੜ ਕਦੇ ਨਾ ਜਿੱਤ ਸਕੇ ਧਰਮ ਯੁੱਧ,
ਜੁਝਣ ਸੋਈ ਜਿਨ੍ਹਾ ਦੇ ਮਨ ਹੁਲਾਸ ਹੈ।

waah,.......This is a great poetry..........jeo sir g