ਨਾ ਸਮਝਿਆ ਕਿਸੇ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਵਜ਼ੂਦ  ਦਾ,

  ਮਾਰ ਲੀਕਾਂ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਕਈ ਲੋਕ ਲੰਘ ਗਏ,

      ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਤਾਂ ਵਾਂਗ ਰੇਤਾ  ਢੇਰ ਸੀ,

          ਪਰ ਲੋਕ ਪੱਥਰ ਦਿਲਾ ਦੀ ਸੂਚੀ 'ਚ ਟੰਗ ਗਏ,

              ਬਹੁਤ ਚੀਰਿਆ ਬੇਦਰਦਾ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵਾਜ਼ੂਦ ਨੂੰ,

                 ਪਰ ਫੋਲ ਮੇਰਾ ਜਿਸਮ ਉਹ ਬੇਜਾਨ ਹੰਬ ਗਏ,

                     ਬੰਨ ਕਾਫਲਾ ਉਹ ਤੁਰ ਪਏ ਦੂਰੀ ਮਿਟਾਉਣ ਲਈ,

                           ਛਿਲ ਥੌੜਾ ਜਿਹਾ ਰਾਸਤਾ ਉਹ ਕੋਲੋ ਦੀ ਲੰਘ ਗਏ,

                              ਬੱਦਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਪੂਛਦੇ ਨੇ

                                   ਉਹ ਵੀ ਜਾਦੇਂ ਜਾਦੇਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਝੰਬ ਗਏ,

                                       ਇਹ ਰੁੱਖ ਪੱਤੇ ਟਾਹਣੀਆ ਸ਼ਿਗਾਰ ਸੀ ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਦਾ,

                                           ਗਰਜ਼ਾ ਮਾਰੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਨੋਚ ਖੰਬ ਗਏ.........

                                               ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਪਹਾੜ ਜਿਡਾ ਜੇਰਾ ਕਰਕੇ ਖੜੇ ਹਾਂ

                                                                                                            ਇੰਦਰ.......

ਬਹੁਤ ਜੀ ਸੁੰਦਰ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਇੰਦਰਜੀਤ ਬਾਈ ਜੀ,,,ਕਮਾਲ ਕਰਤੀ,,,

ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਰਚਨਾ ਬਾਈ ਜੀ ....ਸੇਅਰ ਕਰਨ ਲਈ ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ..

dhanwad 22 ji...........

ਬਹੁਤ ਖੂਬ

too good...

bahut sohni creation.... 

sukreya kuljit.and gurminder....g

bahut khoob baai ji ......kmaal likhia tusi .....thanx for sharing 

Wah inder 22.................. bahut hi vadia g... tfs