ਜਿਥੇ ਮੂਕਦੀ ਮਜਨੂਆ ਰਾੱਝਿਆ ਦੀ,
ਊਥੋ ਸ਼ੂਰੁ ਹੁੱਦੀ ਦਾਸਤਾਨ ਸਾਡੀ ||
ਸਾਡੇ ਲੜਦੇਆੱ ਲੜਦੇਆੱ ਸਿਰ ਲਹਿ ਗਏ,
ਫਿਰ ਵੀ ਜੀਸਮ 'ਚੋ ਗਈ ਨਾ ਜਾਨ ਸਾਡੀ ||
ਓਂਜ ਹੂੱਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਡਕਰੇ ਜੀਸਮ ਸਾਡਾ,
ਫਿਰ ਵੀ ਸੀ ਨਾ ਕਿਹਾ ਜੂਬਾਨ ਸਾਡੀ ||
ਮਰਨ ਵਾਸਤੇ ਆਪਣੀ ਅਣਖ ਪਿਛੇ,
ਰੀਤ ਰਹੀ ਹੈ ਸਦਾ ਜਵਾਨ ਸਾਡੀ ||
ਓਝ ਤਰਦੇ ਰਹੇ ਨੇ ਲੋਕ ਝਨਾ ਅਂਦਰ,
ਤੇ ਅਸੀ ਲਹੂ ਦੇ ਅਂਦਰ ਲਾਈੱਆ ਤਾਰੀਆ ਨੇ ||
ਸਾਡੇ ਪਿਆਰ ਨੂ ਪਰਖਿਆ ਰਂਬੀਆ ਨੇ,
ਸਾਡੇ ਇਸ਼ਕ ਨੂ ਪਰਖਿਆ ਆਰਿਆ ਨੇ ||
ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਦੂਰ ਪਿਆਸ ਆਪਣੀ,
ਅਸੀ ਖੂਹ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦਾ ਗੇੜਦੇ ਰਹੇ ||
ਲਭਣ ਲਈ ਅਸਲੀ ਸੌਮਾ ਜਿੱਦਗੀ ਦਾ,
ਅਪਨੀ ਮੌਤ ਨੂ ਆਪ ਸਹੇੜਦੇ ਰਹੇ ||
ਸਾਨੂ ਕਿਸੇ ਨਾ ਦੱਸੀ ਸਵਾਹ ਮਲਣੀ,
ਜੂਸੇ ਲਹੂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਬੇੜਦੇ ਰਹੇ ||
ਜੌਗ ਅਸੀ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਤੋ ਲਿਆ ਔਸਾ,
ਜਾਨ ਬੁੱਝ ਕੇ ਸੱਪਾ ਨੂ ਛੇੜਦੇ ਰਹੇ ||
ਸਾਨੂ ਪਿਂਜਰੇ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਹਰ ਕਿਸੇ,
ਖੌਲੇ ਖੱਬ ਤੇ ਪਿਂਜਰੇ ਤੌੜ ਛਡੇ ||
ਅਸੀ ਹਾਂ ਜਿਨਾੱ ਨੇ ਗੌਰਿਆ ਦੇ,
ਵਾਂਗ ਨਿੱਬੂਆ ਲਹੂ ਨਿਚੌੜ ਛਡੇ ||
ਸਾਡਾ ਮੁਂਹ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਵੱਖਰਾ ਹੈ,
ਸਾਡਾ ਰੂਪ ਵੱਖਰਾ, ਸਾਡਾ ਰਂਗ ਵੱਖਰਾ ||
ਨਿਰੇ ਇੱਸ਼ਕ ਦੇ ਤੰਦ ਨਹੀ ਪਾਏ ਅਸਾਂ,
ਚਰਖਿੜਆਂ ਤੇ ਵੀ ਚੜੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ||
ਸਿਰ ਦੇਕੇ ਜਿੱਥੋਂ ਦੀ ਫ਼ੀਸ ਤਰਦੀ,
ਅਸੀਂ ਓਹਨਾ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਪੜੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ||
ਲੋਕ ਝਨਾਬ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਰੇਹਨ ਤਰਦੇ,
ਅਸੀਂ ਲਹੂ ਅੰਦਰ ਲਾਈਆਂ ਤਾਰੀਆਂ ਨੇ ||
ਸਾਨੂ ਏਵੀਂ ਨਹੀ ਲੋਕ ਸਰਦਾਰ ਕਹਿਦੇ,
ਸਿਰ ਦੇਕੇ ਲਇਆਂ ਸਰਦਾਰੀਆਂ ਨੇ ||
"Harinder Singh Khalsa"
