ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਤੇ,
ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚਲੇ ਅਰਥ ਤੋਂ
ਮਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਹਵਾ,
ਜੀਵ ਜੰਤੂਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਵੈਰਾਗੀ।
ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤ,
ਧੁਰ ਰੂਹ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਸਕੂਨ,
ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾ ਦਾ ਨਿੱਘ,
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗੰਢਾਂ,
ਇੱਕ ਤਾਣਾ-ਬਾਣਾ ਬੁਣਦੀਆਂ,
ਸਾਝਾਂ ਆਦਮ ਕੱਦ ਹੋ ਜਾਦੀਆਂ,
ਪਤਾ ਨਾ ਲਗਦਾ ਮਾਂ ਚਾਚੀ ਤਾਈ ਦਾ,
ਵੱਡਾ ਤਾਇਆ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰਿਹਾ ਬਾਪ,
ਤੇ ਬਾਪ ਰਿਹਾ ਸਦਾ ਚਾਚਾ,
ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਤਾਈ ,
ਤੇ ਪੱਠੇ ਪਾਉਂਦਾ ਲਗਦਾ ਸੀ ਤਾਇਆ,
ਪਿੰਡ ਦਾ ਹਰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸੀ ਬਾਪੂ,
ਹੁਣ ਲੋਕ ਉਹੋ ਜਿਹੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ,
ਸਾਂਝਾਂ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ,
ਕੋਈ ਤਾਲ ਮੇਲ ਨਾ ਰਿਹਾ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਆਇਆ,
ਆਪਣਾ ਬਾਪੂ ਕਾਮਾ ਲਗਦੈ,
ਤੇ ਮਾਂ ਘਰ ਦੀ ਬਾਈ,
ਘਸਮੈਲੇ ਕੁੜਤੇ ਦੀ ਜੇਬ ਚੋਂ,
ਕੱਢਕੇ ਗੁੱਛਾਮੁੱਛਾ ਕੀਤੇ ਨੋਟ,
ਤੇ ਝੋਲੇ ਚੋਂ ਪੰਜੀਰੀ ਦਾ ਡੱਬਾ,
ਅਤੇ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਮਾਂ ਬਾਪ,
ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ ਕਰਨ
ਸੰਗੀਤ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਕੰਜਰਖਾਨਾ,
ਨੰਗੇਜ਼ਪਨ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਕਤੱਲ,
ਕੋਣ ਤੇ ਕਿਸ ਲਈ ਝੂਠ ਦਾ ਪਸਾਰਾ,
ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਦੇ ਤਾਣ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਹਾਂ।

sir ji sach banayan kar ta

par aapa chup nahi hona

apney kole kalam hai ji aapa jad tak saah ne aapa chup nahi hona

jiyaunde raho sir ji

Thanks....veer...ji

Thanks....veer...ji