ਮੇਰੇ ਡੈਡ ਬਹੁਤ ਮਾਹਨ ਆਦਮੀ ਸਨ। ਵਲੈਤ ੧੯੬੪ ਆਏ। ਸਖਤ ਸਖਤ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਪੇਸੇ ਪੰਜਾਬ ਪੇਜੇ। ਟੱਬਰ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਭੈਣ ਭਰਾਂ ਨੂੰ ਮੰਗਵਾਇਆ, ਸੇਟ ਕੀਤਾ… ਇਕ ਦਿਨ ਛੱਤੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ…ਹੁਣ ੬੭ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ, ਫੈਸਲਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਅਪਣੀ ਦੇਸ਼ ਵੱਲ ਘੇਰਾ ਮਾਰਨ..ਪਰ ਰੱਬ ਦੀ ਤਾਂ ਹੋਰ ਹੀ ਮਰਜੀ ਸੀ…ਰੱਬ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ…ਦਾਰਦ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ…
ਉਸ ਦਾ ਨਾਅ ਗੁਰਮੇਜ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ ਸੀ। ਗੋਰਾਇਆ ਤੋਂ ਆਏ ਸਨ। ਹਰਾਂ ਵੰਘ ਵਲੈਤ'ਚ ਕੰਮ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ…
ਹੁਣ ਮੈਂ ਵੇਖਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਨਵੇਂ ਮੁੰਡੇ ਆ ਕੇ ਚੰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਥਾਂ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਸੋਂਦੇ ਨੇ, ਗੋਰਿਆਂ ਦੇ ਨੌਕਰ ਹੈ, ਪਹਿਲੇਂ ਆਏ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਦਾਸ…ਪਰ ਝੂੱਠ ਬੋਲ ਕੇ ਅਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ( ਜੋ ਪੰਜਾਬ'ਚ ਹੈ) ਦੱਸ ਦੇ ਪਛਮ ਬਹੁਤ ਵਧਿਆ ਹੈ…
ਜਦ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ'ਚ ਜਾ ਕੇ ਇਹ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਸਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੰਨਿਆ ਨ੍ਹੀਂ। ਹੁਣ ਇਥੇ ਆਕੇ ਨਿਚ ਕੰਮਾਂ'ਚ ਲੱਗੇ ਹਨ, ਪਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਝੂੱਠ ਬੋਲ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਗਲਤ ਖਬਰ ਭੇਜੇਦੇ ਨੇ…
ਡੈਡ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਪਾਲਿਆ…ਹੁਣ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਛਾਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ…ਪਰ ਪਾਗਲ ਸਾਡੇ ਵਰਗਿਆ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੇ। ਇਥੇ ਆਕੇ ਭਾਂਜ ਹੀ ਭਾਂਜ ਖਾਂਦੇ ਨੇ… ਮੱਛੀ ਵੀ ਪਥਰ ਚੱਤ ਕੇ ਹੀ ਸਮਝ ਦੀ ਹੈ..ਇਹ ਹੈ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਹਾਲ.. ਖੇਰ ਮੇਰੇ ਸੋਚ ਤਾਂ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਚੱਲੇ ਗਏ…
ਦਾਗ ਹੋ ਗਏ…ਹੁਣ ਫੋਟੋ, ਜਾਂ ਵਿਡਿਓ ਜਾਂ ਮਨ ਵਿਚ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵੇਕੀ ਗਏ…ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਹੈ…ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ਼ ਤਾਂ ਡੈਡ ਨੌਜੁਆਨ ਹੀ ਸਨ…
I love you dad
Gurmej Singh Dhillon
7th November 1944 to 22nd May 2012
|
