ਪਿਛੋਂ ਦੀ ਹੁਣ ਸੂਰਜ ਚੜਦਾ, ਠੰਡੀ ਵਗੇ ਪੁਰੇ ਦੀ ਪੌਣ,
ਹੋੜ ਲੱਗੀ ਸਭੀਂ ਆਪੋ ਆਪਣੀ, ਦੱਸੋ ਵਿਰਸਾ ਸਾਂਭੇ ਕੌਣ,
ਕਿਧਰੇ ਦੇਰ ਨਾ ਹੋ ਜੇ, ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ ਦੇ ਆਗਾਜ਼ ਨੂੰ,
ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਲੈ ਚੱਲੀ ਕਿਧਰ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ....
ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਰਾਖੇ ਲੇਖਕ, ਓਹ ਲਿਖਦੇ ਜੋ ਵਿਕਦਾ ਏ,
ਲਾਈ-ਲੱਗ ਜਿਹੀ ਕਲਮਾਂ ਨੇ ਹੁਣ, ਸੱਚ ਲਿਖਕੇ ਫਿਰ ਮਿਟਦਾ ਏ,
ਜੋ ਝੂਠੀ ਕਲਮ ਨਾਲ ਰੋਲੇ ਇੱਜਤਾਂ, ਕਿਹੜੇ ਰਾਹੇ ਪਾਊ ਸਮਾਜ ਨੂੰ,
ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਲੈ ਚੱਲੀ ਕਿਧਰ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ....
ਸਿਰ ਤੋਂ ਲਹਿ ਕੇ ਚੁੰਨੀ ਕੁੜੀ ਦੀ, ਹੁਣ ਕਿੱਲੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣੇ,
ਨਾ ਮਾਂ ਬੋਲੀ, ਨਾ ਓਹ ਪਹਿਰਾਵਾ, ਨਾ ਜਵਾਨੀ ਜੋ ਤਲਵਾਰ ਬਣੇ,
ਨਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਮੁੱਛ, ਨਾ ਰੱਖੇ ਕੇਸ, ਪਰ ਮਰਦ ਕਹਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ,
ਕੋਈ ਐਸੇ ਐਬ ਦਾ ਨਾਂ ਲਵੋ, ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਲਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ,
ਅਸਾਂ ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਦੇਨਾ ਜਵਾਬ, ਜਾ ਖਿਦਰਾਣੇ ਦੀ ਢਾਬ ਨੂੰ,
ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਲੈ ਚੱਲੀ ਕਿਧਰ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ....
ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਪਰ ਮਨ ਨੇ ਕਾਲੇ, ਭਾਵੇਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵੀਰ ਕਹਾਉਂਦੇ ਨੇ,
੨੮ ਸਿਤੰਬਰ, ੨੩ ਮਾਰਚ, ਇੱਕ ਵਰ੍ਹੇ ਚ ਦੋ ਦਿਨ ਇੰਨਕਲਾਬ ਲਿਆਉਂਦੇ ਨੇ,
ਸੱਪ ਤੋਂ ਜਹਿਰੀ, ਏਕੇ ਦੇ ਵੈਰੀ, ਪਾਉਂਦੇ ਚੋਗਾ ਅੱਜ ਕੱਲ ਫਿਰਕੇ ਦੇ ਬਾਜ ਨੂੰ,
ਨਵੀਂ ਪੀੜੀ ਲੈ ਚੱਲੀ ਕਿਧਰ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ....
__________________
|
