ਮਿਟ ਗਯਾ ਜਬ ਮਿਟਨੇ ਵਾਲਾ ਫਿਰ ਸਲਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !
ਦਿਲ ਕੀ ਬਰਬਾਦੀ ਕੇ ਬਾਦ ਉਨਕਾ ਪਯਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !

ਮਿਟ ਗਈਂ ਜਬ ਸਬ ਉੱਮੀਦੇਂ ਮਿਟ ਗਏ ਜਬ ਸਬ ਖ਼ਯਾਲ,
ਉਸ ਘੜੀ ਗਰ ਨਾਮਾਵਰ ਲੇਕਰ ਪਯਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !

ਐ ਦਿਲੇ-ਨਾਦਾਨ ਮਿਟ ਜਾ ਤੂ ਭੀ ਕੂ-ਏ-ਯਾਰ ਮੇਂ,
ਫਿਰ ਮੇਰੀ ਨਾਕਾਮੀਯੋਂ ਕੇ ਬਾਦ ਕਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !

ਕਾਸ਼! ਅਪਨੀ ਜਿੰਦਗੀ ਮੇਂ ਹਮ ਵੋ ਮੰਜਰ ਦੇਖਤੇ,
ਯੂੰ ਸਰੇ-ਤੁਰਬਤ ਕੋਈ ਮਹਸ਼ਰ-ਖਿਰਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !

ਆਖ਼ਿਰੀ ਸ਼ਬ ਦੀਦ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਥੀ ਬਿਸਮਿਲ ਕੀ ਤੜਪ,
ਸੁਬ੍ਹ-ਦਮ ਕੋਈ ਅਗਰ ਬਾਲਾ-ਏ-ਬਾਮ ਆਯਾ ਤੋ ਕਯਾ !

(ਪਯਾਮ=ਸੁਨੇਹਾ, ਨਾਮਾਵਰ=ਡਾਕੀਆ, ਕੂ=ਗਲੀ, ਮੰਜਰ=
ਨਜ਼ਾਰਾ, ਸਰੇ-ਤੁਰਬਤ=ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਤੇ, ਮਹਸ਼ਰ-ਖਿਰਾਮ=
ਚਾਲ ਨਾਲ ਪਰਲੌ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲਾ, ਸ਼ਬ=ਰਾਤ, )

ਨੋਟ=ਇਸ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ ਦੀ ਅਖੀਰੀ ਰਚਨਾ
ਮੰਨਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।