ਮੋਹ ਦੀ ਤੰਦ ਬਰੀਕ ਹੈ, ਨਜਰ ਨਾ ਆਵੇ ਤਿਸ਼ ।
ਮੂਲ ਨਾਲੋਂ ਮਨ ਦੂਰ ਕਰੇ, ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਵੇ ਕਿਸ ।

ਸੰਗਤ ਕਰੀਏ ਸੱਚ ਦੀ,ਸਹਿਜ ਵਿੱਚ ਦੇਵੇ ਟਿਕਾਏ।
ਆਪਣਾ ਆਪ ਪਹਿਚਾਣ ਕੇ, ਹਿਰਦੇ ਰੱਬ ਵਿਸਾਏ ।

ਆਖਰ ਤੱਕ ਹੈ ਭਟਕੱਣਾ, ਕਦ ਤੱਕ ਆਉਣ ਜਾਣ।
ਰੱਖੇ ਧਿਆਨ ਗਿਆਨ ਵਿੱਚ, ਲਵੇ ਮੂਲ ਪਹਿਚਾਣ ।

ਬੀਜ ਏਕ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਤਪੱਤੀ,ਉਹੀ ਕਰੇ ਖਲਾਸ ।
ਵਰਤਮਾਨ ਦੀ ਪਕੜ ਜਿਸ, ਉਸਦੀ ਪੂਰਨ ਆਸ ।

ਧੀਰਜ ਵਰਦਾਨ ਹੈ ਧਰਤ ਲਈ, ਸੂਤਰ ਬੱਝੀ ਆਪ ।
ਸੰਤੋਖ ਸੁਭਾਅ ਇਨਸਾਨ ਦਾ,ਟਿਕਿਆ ਕਾਰਨ ਜਾਪ।

ਰੁੱਖ ਹਵਾ ਦਾ ਵੇਖਕੇ , ਜੋ ਬਦਲ ਜਾਏ ਇਨਸਾਨ।
ਤਜਾਰਤ ਚਾਹੇ ਉਸਦੀ ,ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਭਗਵਾਨ ।

ਮੌਤ ਕੀ ਮਾਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ,ਜੋ ਜੀਵਤ ਮਰਿਆ ਹੋਏ ।
ਨਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ,ਨਾ ਦੁੱਖ ਜਦ ਸੱਭ ਖੋਏ ।

ਪਿਆਰ ਕਰੇ ਜੋ ਆਪ ਨੂੰ, ਤੂੰ ਝੱਟ ਲਵੇਂ ਗਲ ਲਾਏ ।
ਉਲਝੇ ਵਿੱਚ ਸੰਸਾਰ ਦੇ, ਸੋ ਭਰਮਿਤ ਰਹੇ ਅਘਾਏ ।

ਨੀਂਦ ਅਸਥਾਈ ਮੌਤ ਹੈ,ਜੀਵਨ ਦੀ ਸਿਖਾਏ ਜਾਚ ।
ਜਾਗੇ ਸੁਪਨੇ ਤੋੜਕੇ ,ਫਿਰ ਰਹੇ ਅਸਲੀਅਤ ਲਾਗ ।
                                        ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ

HAMESHA VANG ... TOO GUD VEER JI ...

ਬਹੁਤ ਖੂਬ !!!!!!

ਬਹੁਤ ਖ਼ੂਬ ਜੀ ...

ਮੌਤ ਕੀ ਮਾਰੇ ਓਸ ਨੂੰ , ਜੋ ਜੀਵਤ ਮਰਿਆ ਹੋਏ 

ਨਾ ਪਾਉਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ, ਨਾ ਦੁਖ ਜਦ ਸਬ ਖੋਏ .. ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ  ਜੀ