ਆਪੋ-ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸਰਾਪੇ
ਬੁੱਢੇ ਜਹਾਜ਼
ਨਵੀਂ ਪਲਟੂਨ ਦਾ
ਭਾਰੀ-ਭਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਸੁਆਗਤ ਕਰਦੇ ਨੇ।

ਕਦੇ ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ
ਪੱਤਣਾਂ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ…

“ਆਪਣੇ ਚੌੜੇ ਜੁੱਸੇ
ਕੋਲੰਬਸਾਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੱਦਾਂ ਅੱਗੇ
ਵੇਚ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ,

ਰਬਾਬ ਦੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਤੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਦੇ ਖੇਤ
ਬਹੁਤੇ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਏ…

ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਬੇੜੇ ਹਾਂ…
ਬੇੜੀਆਂ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ
ਘਰ ਛੱਡ ਆਉਂਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ…”

ਨਵੀਂ ਪਲਟੂਨ
ਬਾਬੇ-ਬੇੜਿਆਂ ‘ਤੇ ਸਵਾਰ
ਦੂਰ ਕੋਈ ਔਝਲ ਦੁਮੇਲ ਭਾਲ ਰਹੀ ਹੈ…

ਕੰਢਿਆਂ ‘ਤੇ ਨਦੀਆਂ
ਸਿਰਨਾਂਵਿਆਂ ਤੋਂ ਸੁਰਖ-ਰੂਹ ਹੋ,
ਬੇਨਾਮ-, ਤਿਹਾਏ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ
ਬੇਅੰਤ ਢਿੱਡ ਭਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ

ਮ੍ਰਿਤੁੰਜੇ