ਚਾਚਾ ਦੇਵਨੀਤ ਸਿਆਂ
ਕਿਸੇ ਧੀ ਪੁੱਤ ਦੀ ਸਹੁੰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ
ਮੇਰੇ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਤਾਂ
ਤੂੰ ਮਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ

ਇਕ ਵਾਰ ਚੁੰਗੀ ਵਾਲੇ ਢਾਬੇ 'ਤੇ
ਤੂੰ ਦੇਵ-ਨੀਤੀ ਉਚਾਰੀ
ਅਖੇ-
ਕਵੀ ਦੀ ਸੁਰਤ
ਅੜੇ-ਇਨਾਮ 'ਚ ਅੜੀ ਨਾ ਹੋਵੇ
ਕਿਸੇ ਦਾ ਸੜਾ-ਸਨਮਾਨ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖ
ਸੜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨੀਂ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਾ ਸੁਣਨਾ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੈ
ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਇਨਾਮ ਸਨਮਾਨ ਕੀ ਹੋਣੈ
ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਤੇ ਜ਼ਫ਼ਰ ਨੇ
ਮੇਰੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ
ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਮਾਂਹ ਸਾਬਤ ਦਾ
ਹਰੇਕ ਦਾਣਾ
ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਲਗਦਾ
ਮੈਂ ਨੱਚੀ ਜਾਨਾਂ ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ

ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਸਿਖ਼ਰੋਂ
ਤੇਰੀ ਬਜ਼ੁਰਗੀ ਬੋਲੀ-
ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਕਰੀਂ ਪੁੱਤ
ਤੇਰੀ ਇਕ ਗਲਤੀ ਬੜੀ ਰੜਕਦੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ
ਤੂੰ ਲਿਖਿਆ ਭਾਈ ਘਨੱਈਏ ਵਾਲੀ ਕਵਿਤਾ 'ਚ
ਬਈ
ਸੀਸ ਦਾ ਬਹੁਬਚਨੀ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਇਸ ਵਿਚ ਦੁਹਰਾਓ ਹੈ ਬੋਲੋੜਾ
ਲਿਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ-
ਸੀਸ ਦਾ ਬਹੁਬਚਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਬੱਸ

ਬੇਲੋੜਾ ਸ਼ਬਦ
ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਨਿਰਾਦਰ ਹੁੰਦਾ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਫ਼ਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ
ਫ਼ਜ਼ੂਲ ਕਿਸਮ ਦੇ ਬੰਦੇ ਕਰਦੇ

ਸੁਣ ਕੇ
ਮੇਰਾ ਖੱਬਾ ਕੰਨ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ
ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਖਿੱਚਿਆ ਹੋਵੇ
ਇਸ ਲਾਲੀ ਨੂੰ ਮੈਂ
ਉਮਰ ਭਰ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਾਂਗਾ
ਤੇ ਮੇਰੇ ਜੀਉਂਦੇ ਜੀਅ
ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਰ ਸਕਦੈਂ
ਚਾਚਾ ਦੇਵਨੀਤ ਸਿਆਂ—