ਏਦਾਂ ਵੀ ਹੁੰਦੈ
ਮਨੁੱਖ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ
ਬੀਤ ਰਹੇ ਤੇ ਸੋਚੇ ਗਏ ਵਿਚਕਾਰ
ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਬਣ ਕੇ ਲਟਕ ਜਾਂਦੈ
ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਯੁੱਗਾਂ 'ਚੋਂ ਛੇਕਿਆ ਹੋਇਆ
ਅਣਦੇਖਿਆ ਪਲ ਬਣ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਜੇ ਸਦੀਵੀ ਹੁੰਦਾ
ਕਾਲਜੋਂ ਡਿਗਰੀ ਲੈ ਕੇ ਪਰਤੇ
ਪੁੱਤ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਚਾਅ,
ਜੇ ਅਸਮਾਨ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ਕੇ ਵੀ
ਪਰਤ ਆਉਂਦੀਆਂ
ਮਹਿਲਾਂ ਜਿੱਡੇ ਘਰਾਂ 'ਚੋਂ ਉੱਠਦੀਆਂ
ਕੰਮੀਆਂ ਦੀ ਧੀ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ,
ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਕੁਲਹਿਣੇ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਨਾ ਪੈਂਦਾ
ਤੇ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੰਦਾ ।

ਪਰ ਦੱਸੋ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮੈਂ
ਉੱਲੀ ਲੱਗੇ ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮਾਂ
ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਉਧੇੜੇ ਜਾਣ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ
ਪੁਨਰ ਸਿਰਜਣਾ ਆਖਦਾ ਫਿਰਾਂ,
ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਸਦਾ ਕੰਬਦੇ ਰਹੇ
ਫੈਸਲਿਆਂ ਦਾ ਤਮਾਚਾ
ਤੁਹਾਡੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮਾਰਦਿਆਂ
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ 'ਚੋਂ ਉੱਠਦੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆਂ ਨੂੰ
ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰਨ ਦਾ ਗੁਨਾਹ ਕੀਤੈ-
ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਣ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਆਖਰੀ ਪੱਧਤੀ 'ਤੇ ਆ ਗਿਰਿਆਂ ।

ਇੱਥੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੱਸ
ਇਹ ਘਿਸਰਦੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਮੈਂ ਮੁੱਕਾ ਬਣਾ ਕੇ
ਤੁਹਾਡੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮਾਰਾਂਗਾ,
ਮੈਂ ਹੁਣ ਮੀਸਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹਾਂ,
ਮੇਰਾ ਹੁਣ ਮਨੁੱਖ ਹੋਣ 'ਤੇ
ਮਾਣ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕਰਦੈ ~