ਰੋਹੀ 'ਚ ਬਲਦੇ ਦੀਵਿਆ ਵੇ
ਤੈਨੂੰ ਹਵਾ ਨੇ ਘੇਰਾ ਪਾਇਆ ਈ
ਸਮਾਧ ਔਤ ਦੀ ਕਰਨ ਤੂੰ ਰਾਖੀ ਬੈਠਾ
ਤੈਨੂੰ ਅੱਗ ਦੇ ਹੰਝੂ ਰੂਲਾਇਆ ਈ
ਹੋਣ ਕੋਮਲਤਾ ਦੇ ਮੁਢ਼ ਤੋਂ ਕੰਡੇ ਵੈਰੀ
ਦਾਮਨ ਗੁਲਾਬ ਨੇ ਚੀਰ ਪ੍ਡਾਇਆ ਈ
ਵਰਖਾ ਅੱਗ ਦੀ ਅਸਮਾਨੋਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀ
ਲੂੰ-ਲੂੰ ਧਰਤੀ ਦਾ ਬਿਨ ਮਚਾਇਆ ਈ
ਅਗਿਆਨੀ ਧਰਮ ਦੇ ਅਰਥ ਦੱਸੇ
ਵੇਲਾ ਕੇਹਰ ਦਾ ਕੇਹਰ ਬਰਪਾਇਆ ਈ
ਹੰਝੂ ਅਖ ਦੇ ਅਖਾਂ ਵਿਚ ਸੁੱਕੇ
ਕਜਲ ਵੈਰ ਦਾ ਸੱਭ ਨੇ ਪਾਇਆ ਈ
ਕੱਟਰਤਾ ਹੀ ਸੱਭ ਦਾ ਧਰਮ ਬਣੀ
ਸਚੱ ਸਚਾਈ ਨੂੰ ਖੁੰਝੇ ਲਾਇਆ ਈ
ਵਾੜ ਖੇਤ ਦੀ ਖੇਤ ਨੂ ਖਾਨ ਲੱਗੀ
ਨਾਮ ਸ਼ਿਕਰੇਆ ਦਾ ਖੂਬ ਉਡਾਇਆ ਈ
ਪੱਤ ਕੰਜਕਾ ਦੀ ਸ਼ਰੇ ਬਜ਼ਾਰ ਲੁੱਟੀ
ਨਾਚ ਹੈਵਾਨੀਅਤ ਦਾ ਨੰਗਾ ਨਚਾਇਆ ਈ
ਅੱਜ ਲਖਾਂ ਦੁਸ਼ਾਸ਼ਨ ਪੈਦਾ ਹੋਏ
ਨਾ ਮੁਰਲੀ ਫੇਰਾ ਪਾਇਆ ਈ
ਕਤਲ ਕੁਖ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਕਰਨ ਧੀਆਂ
ਮਾਸ ਗਉ ਦਾ ਭੋਜ ਬਣਾਇਆ ਈ
ਹੁਣ ਕਲਯੁਗ ਯੁਗ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋਊ
ਵੇਲ਼ਾ ਹਸ਼ਰ ਦਾ ਚੜ ਕੇ ਆਇਆ ਈ
ਏਸ ਕਲਮ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਵੇਦ ਰਚੇ
ਨਾ ਭੇਦ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਇਆ ਈ
ਏਹ ਅੰਨੇ ਬੋਲੇ ਕੀ ਜਾਨਣ
ਕੀ ਅਖਰਾਂ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ ਈ
ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਹੈ ਦੀਵਾ ਰੋਹੀ ਦਾ
ਹੰਝੂ ਹਰਫ ਦਾ ਡੁੱਲ ਕੇ ਆਇਆ ਈ
ਨਾ ਖਿਆਲ ਔਤ ਮੈਂ ਮਰਨ ਦਿੱਤੇ
ਅਖਰਾਂ ਦਾ ਜਨਮ ਕਰਾਇਆ ਈ
ਏਹ ਅੰਨੇ ਬੋਲੇ ਕੀ ਜਾਨਣ
ਕੀ ਅਖਰਾਂ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ ਈ...
maaN ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ