ਸਾਰੀ ਉਮਰਾ ਥੋੜਾਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਰਿਹਾ ।
ਬਿਨ ਗ਼ਮ ਦੇ ਨਾ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦੇ ਪਾਸ ਰਿਹਾ ।

ਸ਼ੰਕੇ ਉੱਗ ਪਏ ਨੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਬਾਰੇ ,
ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਪੈੜਾਂ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰਿਹਾ ।

'ਮੈਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ' ਤੀਕਰ ਹੀ ਹਾਂ ਮਹਿਦੂਦ ਰਹੇ ,
ਅੰਤਰ-ਮਨ ਵੀ ਹਉਮੈਂ ਦਾ ਹੀ ਦਾਸ ਰਿਹਾ ।

ਮੋਹ ਹੋਇਆ ਨਾ ਅਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਨਾਲ ਕਦੀ ,
ਦਸਤਕ ਦਿੰਦਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਬਨਵਾਸ ਰਿਹਾ ।

ਧੁੱਪਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛਾਂ ਦੀ ਆਸ ਰਹੀ ,
ਬਲਦੀ ਰੁੱਤੇ ਕਿਣਮਿਣ ਦਾ ਭਰਵਾਸ ਰਿਹਾ ।

ਵਾਪਸ ਲੈ ਲੈ ਰੱਬਾ ਐਸਾ ਦਿਲ ਸਾਥੋਂ ,
ਅਜ਼ਲਾਂ ਤੋਂ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਗ਼ਮ ਦਾ ਵਾਸ ਰਿਹਾ ।

ਬਲਜੀਤ  ਸੈਣੀ

ਖੂਬ......tfs......