ਗ਼ੁਫ਼ਤਗੂ ਮੇਂ ਤੇਰੀ ਬੇ-ਵਜ੍ਹਾਂ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਥੇ,
ਬੋਲ ਮੇਂ ਥੇ ਅੰਗਾਰੇ, ਮਗਰ ਇਲਜ਼ਾਮ ਨਹੀਂ ਥੇ।
ਗਰਦਸ਼ ਮੇਂ ਥਾ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਮੈਂ, ਤੇਰੀ ਹਰ ਬਾਤ ਪੇ,
ਹਿਰਦੇ ਸੇ ਨਿਕਲੀ, ਬੇ-ਵਕਤ ਅਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਥੇ।
ਆਖਰ ਜੋ ਬਨਾ ਆਕਾਰ, ਇਕ ਧੁੰਨੀ ਕੀ ਦੇਣ ਥੀ,
ਮੁਕਾਮ ਪੇ ਥਾ ਜਾਣਾ, ਕਦਮ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਹੀਂ ਥੇ।
ਟਕਰਾ ਸੇ ਪੈਦਾ ਹੁਆ ਆਕਾਸ਼,ਆਖਰੀ ਨਹੀਂ ਥਾ,
ਪੱਥਰ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਥੀ ਜਾਨ, ਵੋ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਥੇ।
ਰਾਸਤੇ ਬਣਤੇ ਗਏ ਜਹਾਂ ਮੇਰੇ ਕਦਮ ਚਲਤੇ ਗਏ,
ਰੇਤ ਪੇ ਜਦ ਭੀ ਚਲੇ, ਮਗਰ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਥੇ।