ਜੀ ਕਰੇ ਮੈਂ
ਸਾਗਰਾਂ ਦਾ ਲੜ ਫੜ
ਜਾਵਾ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਪਾਰ
ਜੜ ਹਾਂ ਜਿਸ ਬੂੁਟੇ ਦੀ
ਜਾ ਉਸ ਬੂਟੇ ਮੈ
ਛਾਂਵੇ ਬਹਿ ਜਾਵਾ

ੳੁੁਸ ਬੂਟੇ ਛਾਂਵੇ
ਹੈ ਪਿੰਡ ਮੇਰਾ
ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੈ
ਸਭ ਆਪਣਾ ਮੇਰਾ
ਹੱਥ ਪੋਣਾ ਦੇ
ਆਇਆ ਸੁਨੇਹਾ ਕਲ
ਸੁਨੇਹਾ ਸੁਖ ਸਾਂਦ ਦਾ
ਤੇ ਨਾਲ ਬੁਲਾਵਾ

ਮੇਰੀ ਸੁਖ ਸਾਂਦ ਦੀ
ਖਬਰ ਧੁੱਪ ਲੈ ਕੇ
ਪਾਕ,ਸੱਚੀਆਂ ਛਾਂਵਾ
ਤਕ ਜਾ ਕੇ
ਕਿਓਂ ਦਹਿਲੀਜ
ਤੌਂ ਮੁੜ ਆਵੇ
ਸਮਝ ਨਾ ਆਇਆ
ੳੁਸਦਾ ੲਿਹ ਛਲਾਵਾ

ਸ਼ਾੲਿਦ ਉਹਨਾ ਛਾਵਾਂ
ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਮੋਤੀ
ਧੁੱਪ ਨੂ ਫਿੱਕ
ਪਾ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ
ਤੇ ਆਪਣੀ ਹੌਂਦ
ਨੂ ਬਚਾਉਣ ਦਾ
ਧੁਪ ਆਪ ਨਾਲ ਸੀ
ਕਰ ਬੇਠੀ ਵਾਅਦਾ

ਪਰ ੲਿਸ ਬਾਰ ਮੈਂ
ਖੁਦ ਰਾਹਵਾਂ ਨੂ ਲੈ ਕੇ
ਖਿਆਲੀ ਗੱਡੀ ਛੱਡ ਮੈਂ
ਅਸਲੀ ਬਹਿ ਕੇ
ਸੋਚਿਅਾ ਪਿੰਡ ੲਿਕ
ਫੇਰਾ ਪਾ ਆਂਵਾ ਤੇ
ਫੇਰ ੲਿਕ ਵਾਰ
ਜਿੰਦਗੀ ਜੀ ਆਵਾਂ

jeo,...........Bohat khubb,............superb veer,..........This is a wonderful poetry,..........Bohat wadhiya likhea aap g di kalam ne,........pardeshian de dilan de cha,......their feelings expressed so well...."jee kare main" waah waah waah............you are a great writer,.........duawaan sabb diyan......tfs.

Thanks for your appreciation and motivation...nd thanks for giving time to ky writing

bhaut sohana g

Thanks..!