ਮੈਂ ਕਾਲੀਆ ਰਾਤਾਂ ਦੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ
ਕਦੇ ਚੱਜ ਨਾਲ ਨੀ ਸੁੱਤਾ
ਦਿਨ ਦੇ ਚੀਕ ਚਿਹਾੜੇ 'ਚ
ਮੇਰੀ ਕਦੀ ਅੱਖ ਨੀ ਲੱਗੀ
ਮੈਂ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਦੇਖਦਾ ਆਇਆ ਹਾਂ
ਆਪਣੋ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪਾਤਰ
ਮੋਮ ਦੇ ਬਣੇ ਫਰਿਸ਼ਤਿਆ ਜਿਹੇ ਨਾਇਕ
ਜਦ ਸ਼ਾਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਮੈ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਕੰਮਾ ਤੇ
ਢਿੱਡਾ ਖਾਤਿਰ ਗਏ ਸੀ
ਪਤਾ ਨੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆ
ਰੋਟੀ ਮਿਲੂਗੀ ਕਿ ਨਹੀਂ
ਜੋ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਗਈਆਂ ਸਨ
ਉਹ ਵੀ ਘਰ ਆ ਗਈਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ
ਚੁੰਨੀਆਂ ਤੇ ਚਾਬੀਆਂ ਸਮੇਤ
ਏਨੇ ਨੂੰ ਫਿਕਰਾਂ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਚ
ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਰਾਤ ਦੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ
ਫਿਰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਨੀ ਸੌਂਦਾ

ਰਾਹੁਲ