ਮਨ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ,ਬਣਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ

ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਖੂਬਸੂਰਤ।
ਝਰਨਿਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ 'ਚੋਂ,
ਸੰਗੀਤ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਆਤਮਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਈ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।
ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ,
ਰਿੰਮ ਝਿੰਮ ਅੰਮਿ੍ਤਧਾਰਾ ਝਰਦੀ ਹੈ।
ਸਮੁੰਦਰ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ,
ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਸਮੋਅ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਉਹੀ ਵਿਅਕਤੀ,
ਅਨਭੱਵ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ,
ਜੋ ਖੁੱਦ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ,
ਸਮੋਏ ਜਾਣ ਦੀ ਸਮਰਥਾ ਰਖਦਾ ਹੈ।
ਪੱਥਰਾਂ ਦੀ ਅੱਖ 'ਚੋਂ,
ਅੱਥਰ ਦਾ ਮਤਲਬ
ਸਿਰਫ਼ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ,
ਦਰਦ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ,
ਇਨਸਾਨ ਹੀ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਨਸਾਨ ਮਰਜ਼ ਦੇ,
ਕਾਰਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ,
ਸਿਰਫ਼ ਇਲਾਜ ਦੀ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਭੱਟਕਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਕੋਲ ਹੈ ,
ਉਹੀ ਵਰਤਮਾਨ ਹੈ,
ਅਤੇ ਜੋ ਵਰਤਮਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ,
ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਅਤੀਤ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਉਹੀ ਸੁਭਾਏਮਾਨ ਹੈ,
ਜੋ ਵਰਤਮਾਨ ਨੂੰ ਮਾਨਣ ਲਈ,
ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜੋ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ,
ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ,
ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਸੁੰਦਰ ਰਚਨਾ Sir Ji | ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੋ | ਕਲਪਨਾ ਇੱਦਾਂ ਈ ਫਲਦੀ ਰਹੇ, ਤੇ ਕਲਮ ਚਲਦੀ ਰਹੇ |

ਪੱਥਰਾਂ ਵਰਗੇ ਹਿਰਦੇ ਮੋਮ ਬਣਾ ਦੇਂਵੇ, ਧੰਨਵਾਦ ਜਗਜੀਤ ਜੀ ਇਮਾਨ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਲਿਖਤ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਮੇਹਰਬਾਨ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ਜੋ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਪਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋ