ਓਹ ਕਾਲੀ ਹਨੇਰੀ ਭਰੀ ਰਾਤ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਾ ਦਰਦ ਨਾਲ ਤੜਪ ਰਹੀ ਸੀ,ਉਸਦੀਆ ਚੀਖਾ ਨੇ ਤੇ ਰਬ ਦੇ ਵੀ ਕੰਨ ਸੁਨ ਕਰਤੇ ਸੀ, ਦਲਾਨ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਾ ਦੇ ਸਿਰਾਹਨੇ ਬੇਠੀ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਮੇਰੀ ਮਾ ਨੂ ਹੋਂਸਲਾ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ,ਮੇਨੂ ਓਸਦੇ ਇਸ ਦੁਖ ਦਾ ਜਰਾ ਜਿਨਾ ਵੀ ਏਹਸਾਸ ਨੀ ਸੀ ਭਾਵੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾ ਦੀ ਕੁਖ ਵਿਚ ਸੀ,ਫਿਰ ਮਾ ਦੀਆ ਚੀਖਾ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਮੇਰੀਆ ਕਿਲਕਾਰੀਆ ਨੇ ਦਸਤਕ ਦਿਤੀ, ਮੇਰੇ ਰੋਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਮੰਨੋ ਜਿਵੇ ਉਸਦੀਆ ਅਖਾ ਵਿਚੋ ਤਰਿਪ ਤਰਿਪ ਕਰਕੇ ਹੰਝੂ ਵੇਹਣ ਲਗੇ,ਪਰ ਓਸ ਵੇਲੇ ਉਸ੍ਦੀਇਆ ਹੰਝੂਆ ਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੋੜ ਰਹੀ ਸੀ,ਮੇਨੂ ਮਾ ਨੇ ਘੁਟ ਕੇ ਬੁਕਲ ਚ ਲਪੇਟ ਕੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ,ਭਾਵੇ ਮੇਨੂ ਓਸ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਵੀ ਸੋਝੀ ਨਹੀ ਸੀ,ਪਰ ਮੇਨੂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਪਿਆ ਸੀ ਕੇ ਮੈਂ ਰਬ ਦੀ ਗੋਦ ਚ ਬੇਠਾ ਹੋਵਾ,ਮੈਂ ਜਦੋ ਬਿਸਤਰਾ ਗਿੱਲਾ ਕਰ ਦੇਣਾ ਤੇ ਮਾ ਨੇ ਮੇਨੂ ਆਪਣੀ ਜਗਾ ਸਵਾ ਦੇਣਾ,ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਨਾ ਸੋਣ ਦੀ ਜਿਦ ਨੇ ਮਾ ਦੀਆ ਅਖਾ ਚੋ ਨੀਂਦ ਉੜਾ ਦੇਣੀ,ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ,ਤੇ ਅਜੇ ਮੇਰੀ ਮਾ ਮੇਨੂ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਵਾਹ ਰਹੀ ਹੈ,ਤੇ ਅਖੀਰ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਫੁੱਲਾ ਵਾਲਾ ਰੁਮਾਲ ਬੰਨ ਦਿਤਾ,ਤੇ ਉਂਗਲ ਲਾ ਕੇ ਮੇਨੂ ਸਕੂਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ,ਮੇਨੂ ਰੋਜ ਇਸੇ ਤਰਾ ਮਾ ਨੇ ਸਕੂਲ ਸ਼ਡ ਕੇ ਆਉਣਾ,ਤੇ ਇਕ ਦਿਨ ਅਜੇਹਾ ਆਇਆ ਮੈਂ ਮਾ ਤੋ ਉਂਗਲ ਸ਼ੁਦਾ ਕੇ ਓਸ ਤੋ ਦੋ ਕਦਮ ਪਹਿਲਾ ਭਜ ਕੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਗੇਟ ਵਲ ਵਧ ਗਿਆ,ਜਦੋ ਮੈਂ ਮਾ ਤੋ ਉਂਗਲ ਸ਼ੁੜਾਈ ਤੇ ਜਿਵੇ ਮਾ ਦੀ ਜਾਨ ਮੁਠ ਚ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ,ਹੁਣ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਕਮ ਦੋੜ ਦੋੜ ਕੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਮੇਰੀਆ ਹਰ ਜਰੂਰਤਾ ਨੂ ਪਲ ਵਿਚ ਹੀ ਮੇਰੀ ਮਾ ਵਾਲੋ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਨ ਲਗਾ ਚਾਹੇ ਓਹ ਖਾਨ ਦੀ ਸੀ ਜਾ ਕੋਈ ਹੋਰ,ਮੇਰੀ ਮਾ ਨੇ ਮੇਨੂ ਤੇ ਖੁਆ ਦੇਣਾ ਤੇ ਆਪ ਭੂਖੇ ਪੇਟ ਸੋ ਜਾਣਾ,ਠਾਠਾ ਮਾਰਦੇ ਸਿਆਲ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਮਾ ਨੇ ਮੇਨੂ ਇਕ ਗਰਮ ਕੋਟੀ ਬੁਣ ਕੇ ਦੇਣੀ ਤੇ ਆਪ ਇਕ ਪੁਰਾਣੇ ਸ਼ਾਲ ਵਿਚ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਨੇ ਸਿਆਲ ਹੰਢਾ ਲੈ ਸੀ,ਕੁਝ ਸਾਲ ਬੀਤੇ ਅੱਜ ਮੈਂ ਗਬਰੂ ਹੋ ਗਇਆ,ਤੇ ਮਾ ਨੇ ਮੇਨੂ ਵਧੀਆ ਪੜਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਘਰ ਦੀ ਜਮੀਨ ਗੇਹਨੇ ਪਾ ਕੇ ਸ਼ਹਰ ਕੋਲਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਦਵਾ ਦਿਤਾ,ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਪੁਠੇ ਕਮਾ ਚ ਹੀ ਲਾ ਦਿਤਾ,ਕੁਝ ਯਾਰ ਇਦਾ ਦੇ ਮਿਲੇ ਖਾਨ ਵਾਲੇ,ਯਾਰਾ ਦੋਸਤਾ ਦੇ ਪਿਛੇ ਲਗ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂ ਬੜਾ ਹੀ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ,ਮਾ ਬੇਠੀ ਸੋਚਦੀ ਹੋਣੀ ਕੇ ਮੇਰਾ ਪੁਤ ਡਿਗਰੀਆ ਕਰਦਾ,ਤੇ ਓਸਨੇ ਘਰ ਬਾਰ ਵੇਚ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਲਾ ਦਿਤਾ,ਰੋਜ ਪਤਾ ਨੀ ਕੇਹੜੀ ਨਵੀ ਚੀਜ ਨੂ ਬੇਚ ਕੇ ਮੇਰੀਆ ਜਰੂਰਤਾ ਪੁਰੀਆ ਕਰਦੀ,ਹੁਣ ਮੈਂ ਏਨਾ ਵਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕੇ ਆਪਣੀ
ਮਨ ਪਸੰਦ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾ ਦੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਬੇਠਾ,ਪਤਾ ਨਹੀ ਓਸਦਾ ਕਿਡਾ ਵਡਾ ਸੀ ਸੁਪਨਾ ਕੇ ਘੋੜੀ ਚੜਇਆ ਓਸਦਾ ਲਾਲ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਾਣੀ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੋ ਵਾਰ ਕੇ ਓਸਨੇ ਆਪ ਪੀਤਾ,ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਵੋਹਟੀ ਦੀ ਜਿਆਦਾ ਸੁਣਦਾ ਤੇ ਮਾ ਦੀ ਘਟ,ਓਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਅਨਸੁਨੀ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ,ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਨੀ ਵਾਰੀ ਓਸਦਿਆ ਰੀਝਾ ਨੂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾ ਹੇਠਾ ਤਾਰ ਤਾਰ ਕੀਤਾ ,ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਮੇਨੂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕੇ ਮੇਰਾ ਖੁਦ ਦਾ ਕੋਈ ਜੋਰ ਨਹੀ ਨਸ਼ੇਆ ਨੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਖੂਨ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਲ ਤੋ ਸਫੇਦ ਕੀਤਾ ,ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾ ਨੂ ਦੁਖ ਦੇ ਕੇ ਏਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਿਨੀ ਦੇਰ ਹੋਰ ਸਾਹ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ ਅਖੀਰ ਮੇਰੀ ਨਵਜ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਲਵਲੇ ਵਾਂਗੂ ਫੁਟ ਗਈ ,ਪੂਰੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਸੁਨ ਪਈ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾ ਦੀਆ ਹੀ ਚੀਖਾ ਚਾਰੋ ਪਾਸੇ ਗੂੰਜ ਰਹੀਆ ਸੀ ਮੇਰੀ ਚਿਤਾ ਚੋ ਨਿਕਲਦਾ ਧੁਆ ਅਸਮਾਨ ਨੂ ਛੂਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮੇਰੀ ਚਿਤਾ ਦਾ ਸੇਕ ਏਨਾ ਸੀ ਕੇ ਮੇਤ੍ਹੋ ਬਰਦਾਸ਼ ਨਹੀ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਪਰ ਮਾ ਦੀਆ ਚੀਖਾ ਸੁਣਦਾ ਤੇ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਸੇਕ ਓਸਨੂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਓਹ ਅਜੇ ਵੀ ਭਜ ਭਜ ਕੇ ਮੇਨੂ ਮੇਰੀ ਚਿਤਾ ਚੋ ਕਡਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ , ਪਰ ਮੈਂ ਅਭਾਗਾ ਅਜ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂ ਕੋਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਜਦੋ ਮੈ ਏਸ ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਆਇਆ ਓਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾ ਨੂ ਪਹਾੜ ਜਿਡਾ ਦੁਖ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਅਜ ਜਾਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਤੇਨੁ ਸਮੁੰਦਰਾ ਤੋ ਡੂਗਾ ਦੇ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,
ਮੈਂ ਤੇਨੁ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਸੁਖ ਦਿਤਾ ਹੈ ਮਾ ?
ਕਿਸ ਵੇਲੇ ?
ਓਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਤੇਰੀਆ ਅਖਾ ਚ ਹੰਝੂ ਸੀ ਤੇ ਅਜ ਵੀ ਹੰਝੂ ਨੇ ਮਾ ,
ਪਰ ਮੈਂ ਦਿਤੇ ਤੇ ਤੇਨੁ ਹੰਝੂ ਹੀ ਨੇ ਮਾ .....
ਤੇਰਾ ਅਭਾਗਾ ਪੁਤਰ ਤੇਰੇ ਬੁਢਾਪੇ ਚ ਤੇਰਾ ਸਹਾਰਾ ਨਾ ਬਣ ਸ੍ਕਇਆ .......
ਕੁਲਬੀਰ ਦਕੋਹਾ
ਪੰਜਾਬ +91-9915009595
|
