ਕਿਹੜੇ ਰਾਹੇ ਟੁਰਿਆ ਸਾਂ ਮੈਂ,
ਕਿਹੜੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹਾਂ ਪਾ ਬੈਠਾ।
ਤੈਨੂੰ ਟੋਲਦਿਆਂ ਟੋਲਦਿਆਂ,
ਮੈਂ ਅਪਣਾ ਆਪ ਗੁਆ ਬੈਠਾ।

ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆਕੇ ਬੰਦਾ ਇਹ,
ਸੁੱਧ ਭੁਲਾ ਬੈਠੇ ਤੇ ਮਗਰੋਂ,
ਰੋਂਦਾ ਤੇ ਪਛਤਾਂਦਾ ਆਖੇ,
ਇਹ ਕੀ ਹਾਂ ਕਹਿਰ ਕਮਾ ਬੈਠਾ।

ਖੂਬ.....ਬਹੁਤ ਸਹੀ ਲਿਖੀਆ ਹੈ......

ਵਾਹ ਵੀਰ ਜੀ ! ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਜ਼ਮ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ |,,,ਜਿਓੰਦੇ ਵੱਸਦੇ ਰਹੋ ,,,

ਬਹੁਤ ਖੂਬ !!!!!

Ba..kmaal hai..g........shyaria vich shamil hon da andaaz wkhra hai.....