ਉਹ ਜਦ ਧਰਤ ਬਣ
ਮੇਰੇ ਸਿੰਗਾਂ 'ਤੇ ਆਈ ਸੀ
ਉਦੋਂ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਸੀ...
ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਮੈਂ ਵਿਵਸਥਾ ਦਾ ਅੰਨਾ ਬਲ਼ਦ ਸਾਂ
ਜੋ ਨੀਂਵੀਂ ਪਾਈ ਇੱਕੋ ਚਾਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਮੌਣ ਦੁਆਲੇ
ਚੱਕਰ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਸਾਂ...।
ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਆ ਗਏ ਸਨ,
ਅਨੇਕਾਂ ਫੁੱਲ-ਬੂਟੇ,ਨਦੀਆਂ-ਪਹਾੜ
ਤੇ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ
ਲੀਹੋਂ ਲੱਥੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ
ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਮਕਸਦ...
ਨਵੀਂ ਧਰਤ ਦੇ ਚਾਅ 'ਚ
ਆਪਣੇ ਫਰਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਾਗੀ ਹੋ
ਮੈਂ ਗੁਲਾਮੀ ਦਾ ਉਹ ਜੂਲਾ ਵੀ ਲਾਹ ਸੁੱਟਿਆ
ਜੋ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਗਲ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ...
ਤੇ ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲੱਗਾ ਸਾਂ
ਉਸਦੀ ਹੋਂਦ ਦੀ ਅਧਾਰਸ਼ਿਲਾ...।
ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ
ਮੇਰੇ ਸਿੰਗਾਂ ਨਾਲੋਂ ਲਹਿ ਕੇ
ਅੰਬਰੀਂ ਵਸਦੇ ਚੰਨ ਦੀ
ਚਮਕ ਵੱਲ ਖਿੱਚੀ ਗਈ ਸੀ...
ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਯਾਦ ਈ ਹੋਣੈ
ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਇੱਕ ਭੂਚਾਲ ਵੀ ਆਇਆ ਸੀ,
ਉਹ ਉਦੋਂ ਹੀ ਆਇਆ ਸੀ...
ਤੇ ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹੀ ਸਮਝਦਾ ਰਿਹਾ
ਕਿ ਚੰਨ 'ਤੇ ਗੁਰੂਤਾ ਖਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ...
ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ
ਕਿ ਚੰਨ ਦੀ ਇਹ ਚਮਕ ਤਾਂ
ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਉਧਾਰੀ ਲਈ ਹੋਈ ਸੀ...
ਚੰਨ ਤੋਂ ਰਗੜ ਖਾ ਕੇ,
ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਖਲਾਅ 'ਚ ਭਟਕਣ ਪਿੱਛੋਂ
ਜਦ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਿਆ
ਤਾਂ ਉਹ ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਸਿੰਗਾਂ ਵੱਲ ਪਰਤ ਆਈ
ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਣਾ ਪਿਆ
ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟਕੇ
ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲਾ ਬਲ਼ਦ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ,
ਸਗੋਂ ਤੇਜ਼ ਰਫਤਾਰ ਘੋੜਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹਾਂ
ਤੇ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਵਿਹਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਉਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ
ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਟਿਕਿਆ ਹੈ
ਟੁੱਟੇ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਤੋਂ ਬਣਿਆ
ਮਘਦਾ ਹੋਇਆ ਸੂਰਜ...
ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਖਲਾਅ 'ਚ ਭਟਕ ਰਹੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਸੂਰਜ ਨਾਲ
ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਬੇਜਾਨ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ
ਤਾਰੇ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ...।
- ਹਰਿੰਦਰ ਬਰਾੜ ( 24-02-2012 )
|
