ਜਦ ਵੀ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪੈਂਦਾ, ਹੱਸਦਾ-ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ,
ਮੁੱਕਿਆ-ਮਰਿਆ, ਜ਼ਿੰਦਾ-ਦਿਲੀ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਸੁਭਾ, ਦੁਪਿਹਰਾਂ, ਸ਼ਾਮਾਂ, ਰਾਤਾਂ ਬਾਤਾਂ ਪਾ,
ਏਦਾਂ ਹੀ ਵਕਤਾਂ ਦਾ ਜੀ ਪਰਚਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਦੂਰੀ ਰੱਖੀ ਚੱਲ ਰਿਹੈ,
ਖੌਰੇ ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਦੇ ਨਾਲ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਹੈਨ ਫ਼ਾਸਲੇ ਲੰਬੇ, ਰਾਹ ਵੀ ਜ਼ਖਮੀ ਨੇ,
ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਤੁਰਿਆ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।

ਨੁਕਤਾ ਸਮਝ ਨਾ ਆਇਆ, ਸਿੱਧੇ ਖੜਿਆਂ ਦੇ,
ਟੇਢੇ ਜਹੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਕੌਣ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।

© ਬਾਬਾ ਬੇਲੀ

ਖੂਬ......Tfs.....