ਰਾਤ ਫੇਰ ਕੁਝ ਜ਼ਖਮ ਛਿੱਲੇ ਗਏ,
ਵਕ਼ਤ ਦਾ ਫ਼ੈਹਾ ਬੱਝਾ ਸੀ ਸਾਲਾ ਤੋਂ ,
ਬਸ ਇੱਕ ਓਪਰੀ ਜੇਹੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਹੋ ਸਬ ਪਿੱਲੇ ਗਏ ,
ਰਾਤ ਫੇਰ ਕੁਝ ਜ਼ਖਮ ਛਿੱਲੇ ਗਏ,
ਦਿਲ ਜੋ ਕੀ ਬੁਰੀ ਤਰਹ ਫਿੱਸ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ,
ਨੂ ਕੁਝ ਏਦਾ ਟੋਹਇਆ ਗਿਆ ,
ਜਿਵੇ ਕੋਈ ਜਾਨਣਾ ਚਾਉਂਦਾ ਸੀ ,
ਇਹ ਚੀਸ ਤੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਕਿਥੋ ਤੇ ਕਿਉ ਆ ਰਹੀ ਏ ,
,ਪਰ ਟੋਹਣ ਵਾਲਾ ਕੀ ਜਾਣੇ ਕੇ ,
ਜ਼ਖਮ ਦਾ ਜ਼ਖਮ ਹੋਣਾ ਦੁਖ ਨਈ ਦਿੰਦਾ
,ਦੁਖ ਦਿੰਦਾ ਏ ਏਹਦਾ ਨਾਸੂਰ ਹੋਣਾ ,
ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਾ ਅਧੂਰਾ ਹੋਣਾ ,
ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਏਸ ਅਧੂ੍ਰੇ ਪਨ ਨੂ ਪੂਰਾ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਣਾ ,
ਲੱਖਾ ਮੰਜ਼ਰ ਸਰ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਆ ,
ਪਰ ਦਿੱਲਾ ਨੂ ਸਰ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਣਾ ,
ਯਾਦਾ ਦੇ ਛਲਾਵਿਆ ਚ ,ਜੀਉਣਾ , ,
ਆਪੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾ ਕਰਨੀਆ ,
ਖੁਸ਼ੀਆ ਵਿਚ ਤੰਨਹਾਈਆ ਜਰਨੀਆ ,
ਕੁਝ ਏਦਾ ਦੀਆ ਸੋਚਾ ਵਿਚ ,
ਇਹ ਦੋ ਨੈਣ ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਸਿੱਲੇ ਗਏ ,
ਰਾਤ ਫੇਰ ਕੁਝ ਜ਼ਖਮ ਛਿੱਲੇ ਗਏ,.

ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ! ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੀਆ ਲਿਖਣ ਦਾ ਬਲ ਬਖਸ਼ੇ,,,ਜਿਓੰਦੇ ਵੱਸਦੇ ਰਹੋ,,,

ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਉਪਰਾਲਾ ਹੈ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦਾ ਵਹਾਅ ਹੈ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰੋ ਅਗੇ ਵਧੋ

Bahut khoob Mandeep..