ਰਾਤ ਦੀ ਚੁੱਪ ਨਦੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਕੰਢੇ ਆਣ ਬੈਠੇ ਰਾਹੀ।
ਨੰਗੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਢੱਕੀਆਂ ਪਰਛਾਂਵੇ ਉੱਗੀ ਵੇਖਕੇ ਕਾਈ ।
ਪੀਘਾਂ ਦੀਆਂ ਝਰੀਟਾਂ ਰੁੱਖੀਂ ਘਾਸੀਆਂ ਧਰਤੀ ਪਈਆਂ,
ਸੌਣ ਹੁਣ ਆਵੇ ਚੇਤੇ,ਜਦ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਖੇਡਣ ਨਾ ਆਈ।
ਚਾਨਣੀ ਪੁੱਛੇ ਚੰਦ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਖਲੇਰੇਂ,
ਤਾਰਿਆਂ ਭਰੀ ਰਾਤ ਬਚਪਨ ਦੇ ਖੇਡਣ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ।
ਇਹੀ ਸੌਗਾਤ ਮਾਨਵ ਨੂੰ ਦਿਤੀ ਸਦਾ ਭੈ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ,
ਸਾਂਝ ਬੰਦੇ ਨੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਨਾਲ ਖੁਦਾ ਦੇ ਪਾਈ।

ਵਾਹ ਜੀ ਵਾਹ ! ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਜੀ ,,, ਰੂਹ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਪੜ੍ਹਕੇ ,,,ਜਿਓੰਦੇ ਵੱਸਦੇ ਰਹੋ,,

ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਹੈ,
ਮਾਰੂਥੱਲ ਦੀ ਮਿ੍ਗਤਿ੍ਸ਼ਨਾ,
ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ ਕਿੱਕਰਾਂ ਮਲ਼ਿਆਂ ਦੇ,
ਪਿਆਸੇ ਭੱਟਕਦੇ ਹਿਰਨਾਂ।............ਬਹੁਤ..ਧੰਨਵਾਦ ...ਜੀ.

bahut umda..

ਹੁਕਮ ਵਿੱਚ ਹੈ ਭਾਵਨਾ ਭਾਵ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਹਿਸਾਸ।
ਮੈਂ  ਵਿੱਚ ਵਾਸਾ ਅੰਹਕਾਰ ਦਾ,ਤੂੰ ਕਿੰਝ ਕਰੇ ਵਾਸ।.......ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ