ਅਸੀਂ ਟੁੱਟੇ ਪੱਤੇ ਟਾਹਣੀ ਦੇ, ਖੋਰੇ ਕੇਹੜੇ ਪਾਸੇ ਜਾਵਾਗੇ,
ਜੇ ਹਵਾ ਨੇ ਹੀ ਰੁਖ ਬਦਲ ਲਿਆ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਕੀ ਔਕਾਤ ਸੱਜਣਾ.
ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਮੇਹਣੇ ਮਾਰੀ ਤੂੰ, ਕੀ ਮੇਰੇ ਹੈ ਵਿਚ ਵੱਸ ਸੱਜਣਾ,
ਕੁਝ ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਤਕਦੀਰਾਂ ਦੇ, ਕੁਝ ਹਥਾਂ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨੇ,
ਜੋ ਸਾਡੇ ਪੈਰੀਂ ਬਜੀਆਂ ਨੇ ਇਹ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਜੰਜੀਰਾਂ ਨੇ.
ਤੂੰ ਆਖੇ ਬਾਗੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂ, ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਤੋੜ ਦੇਆਂ.
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਕਿੰਜ ਕਤਲ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਅੰਮੀ ਦੇ ਅਰਮਾਨਾ ਦਾ,
ਕਿੰਜ ਚਿੱਟੀ ਪਗੜੀ ਬਾਬਲ ਦੀ ਮੈਂ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਲ ਦੇਆਂ.
ਇਸ਼੍ਕ਼ੇ ਦੇ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰਨੇ ਦੀ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਔਕਾਤ ਨਹੀ,
ਮੈਂ ਫੇਰ ਇਹ ਗਲਤੀ ਕਰ ਬੈਠੀ ,
ਬੱਸ ਬੁਰੀ ਮੈਂ ਹੀ ਬਣਨਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਜੇਹੜਾ ਪਾਸਾ ਵੀ ਕੀਤਾ,
ਕਿਓਂ ਰੱਬਾ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਤੂੰ ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਦਿਲ ਦਿੱਤਾ...

Ruby ji,ਲਾਜਵਾਬ ਰਚਨਾ।
ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਦੂਹਰੇ ਬੰਧਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਤੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਬਿਆਨ ਕੀਤੀ ਹੈ।
ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਫਰਜ਼ਾਂ ਜਾਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਚੁਣਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਤੇ ਫਰਜ਼ਾਂ ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਕਰਨਾ ਬਣਦਾ ਹੈ।
ਸਾਂਝਿਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ੁਕਰੀਆ............!!!

bahut vdia likhea hai g!

ਮੇਰੀ ਇਸ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਮਾਨ ਬਖਸ਼ਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਧੰਨਵਾਦ ਹਰਜਿੰਦਰ ਤੇ ਰਾਜਵਿੰਦਰ ਜੀ....

nice creation ruby..keep it up.!

Thanx Navdeep...

i dont have words........amazing piece of poetry

well done ruby

i loved the line....buri bas main hi ban'na hai 

million tfs

Thanx alot Sharanpreet...Isnt thats the truth

Yet it is ....!! I think every Indian girl can relate herself to your poem......

Keep rising RUBY :)

ਬਈ ਵਾਹ ! ਵਾਕਈ ਦਿਲ ਨੂੰ ਛੋਹਣ ਵਾਲੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਪਰੋਏ ਨੇ

 ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਜੰਜ਼ੀਰਾਂ  ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ

ਫਰਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਦਵੰਧ ।