ਨਾਵਾਕਫ ਚਹਿਰੇ ਵਾਲੀ
ਅਲਫ਼ ਨੰਗੀ ਇਕ ਕਾਮਨੀ
ਰੋਜ ਸ਼ਾਮ ਢਲੇ
ਮੇਰੇ ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਸਰਦਲ 'ਤੇ
ਹੈ ਆ ਬਹਿੰਦੀ ।
ਤੇ ਮੇਰੇ ਜਹਿਨ ਅੰਦਰ
ਹੈ ਝਾਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ।

ਸੋਚ ਦੀ ਗਲੀ 'ਚ
ਜਦ ਡਰ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦਾ
ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਪਰਤ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰੀਂ
ਫੜਕੇ ਬਾਂਹ ਉਸਨੂੰ
ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਲੋਚਦਾ ਹਾਂ ।
ਪਰ ਫਿਰ ਮੈਂ
ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ।

ਮੇਰੇ ਕਾਮ ਦਾ ਦੀਵਾ
ਬੁਝਦੇ ਵੇਖ
ਉਹ ਹਿਰਖ ਨਾਲ
ਆਪਣਾ ਜੂੜਾ ਖੋਲ
ਕੇਸ ਖਿਲਾਰ ਦਿੰਦੀ
ਤੇ ਰਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ।
ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦੀ
ਤੇ ਕੱਲ ਦੀ ਬਾਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ।

ਹਸਰਤਾਂ ਦਾ ਬਿਸਤਰ ਵਛਾ
ਮੈਂ ਅਣਉੱਠੇ ਕਦਮਾਂ 'ਤੇ ਥੁੱਕ
ਹਨੇਰੇ 'ਚ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਈ ਨੂੰ
ਰੋਕਣ ਲਈ
ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਹਾਂ ।
'ਤੇ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੈ ਖਿਆਲ
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਰਦਲ 'ਤੇ ਖੜੇ
ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੇ
ਪਰਛਾਵੇਂ 'ਚ ਵੱਜਦਾ ਹਾਂ ।

 ਮੀਤ