ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀਰਾਨ ਲੱਗੇ
ਮਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
ਜ਼ਿੰਦ ਬੁੱਤ ਵਾਂਗ ਬੇਜਾਨ ਲੱਗੇ
ਮਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
ਮਾਂ ਸਾਗਰ ਹੈ ਮਾਂ ਪਾਣੀ ਹੈ
ਮਾਂ ਉਲਝੀ ਹੋਈ ਤਾਣੀ ਹੈ
ਇਸ ਤਾਣੀ ਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾਂ
ਉਂਦੋ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀਆਂ ਹਨ
ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਇਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ
ਹੋ ਕੇ ਮਜ਼ਬੂਰ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਹ ਸਾਡੇ ਤੋਂ
ਦੂਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਸਾਵਣ ਦੀ ਮਿੱਠੀ-ਮਿੱਠੀ
ਭੂਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ
ਘੇਰੇ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ
ਬੇ-ਪਰਵਾਹ,ਬੇਫਿਕਰ
ਨਿਰੰਤਰ ਵਹਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ
ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ
ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਕਿ ਸਾਡੇ ਦੁਆਲੇ
ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਹਰ ਵਕਤ ਚਲਦੀ ਹੈ
ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਲੱਗਣ ਵਾਲੀਆਂ ਲੋਆਂ ਤੋਂ
ਅਚੇਤ ਅਚਾਨਕ ਹੀ
ਬਚਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਾਣੀ ਦਾ ਸੁਆਦ
ਉਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਸੁੱਕੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ
ਤਲਾਸ਼ ਵਿਚ ਭਟਕਦੇ ਹਾਂ
ੳੇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ
ਉਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਮਮਤਾ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿਚ
ਆਉਣ ਲਈ ਤੜਪਦੇ ਹਾਂ