ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ

ਅੱਖ ਖੁੱਲਦੀ ਹੈ

ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ !

ਉਫ਼ !

ਅੱਜ ਫਿਰ ਲੇਟ ਗਈ !

ਅੱਬੜਵਾਹੇ

ਭੱਜਦੀ ਹਾਂ ਇਸ਼ਨਾਨ-ਘਰ !

ਨਾਸ਼ਤੇ ਜੋਗਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ

ਕਾਰ ਵਿਚ ਹੀ ਪੀ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ

ਦੋ ਘੁੱਟ ਕਾਫ਼ੀ ਬਸ !

ਪਹੁੰਚਦੀ ਹਾਂ ਦਫ਼ਤਰ

ਫਾਈਲਾਂ ਦਾ ਢੇਰ

ਟੈਲੀਫ਼ੂਨ ਦੀਆਂ ਘੰਟੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ

ਸਹਿ-ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ

‘ਬਾਸ’ ਲਈ ਅਦਬ ਦਾ ਸਵਾਂਗ

ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਨਾਟਕ

ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਹਾਂ

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦਾ ਰੋਲ

ਪਰ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਦੀ

ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ !

ਘਰ ਪਰਤਦੀ ਹਾਂ

ਘਰ ਦਾ ਕੋਨਾ ਕੋਨਾ

ਪੁਕਾਰਦੈ-

ਕੰਮ ! ਕੰਮ ! ਕੰਮ !

ਘਰ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਦਫ਼ਤਰ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਹੈ

ਪਰ

ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਦੀ

ਕੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਹੈ !!

 ਸੁਰਜੀਤ