ਹਰ ਰੋਜ਼ ਚਲੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਤੇ ਫ਼ੁੱਲ ਲੈ ਕੇ,

ਲਗਦਾ ਹੈ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਮੋਹ ਹੈ,.

ਮੈਨੂੰ ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਓਹ,

ਖੌਰੇ ਕਿੱਥੋਂ ਬੇਵਫ਼ਾ ਦੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਮਿਲ ਗਈ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ,.

ਪੁਛਿਆ ਜਦ ਓਹਨਾਂ ਘਰ ਹੋਈ ਦੀਪਮਾਲਾ ਦੀ ਵਜਾਹ,

ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਹੈ,.

ਸਮੇਂ ਦੇ ਗਰਭ ਵਿੱਚ ਖੌਰੇ ਕਿੰਨੇ ਸਵਾਲ ਨੇ,

ਪਰ ਇੰਨਾ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਵੀ ਵਕਤ ਖੁਦ ਹੀ ਬਣੇਗਾ,..

ਮੌਤ ਮੇਰੀ ਦੀ ਦੁਆ ਓਹ ਮੰਗਦੇ ਨੇ ਹਰ ਰੋਜ਼,

ਪਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਮੰਗਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ,.

ਕੱਲ੍ਹ ਜੋ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਸੌਂਦੇ ਸੀ,

ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਉੱਤੇ  ਪੈਰ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ,.

ਓਹ ਜੋ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੇਰੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ,

ਕੱਲ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਵਸਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਦੁਆ ਮੰਗਦੇ ਸੀ,.

ਹਾਦਸਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚਦਾ ਰਿਹਾ ਜੋ ਉਮਰ ਸਾਰੀ....

ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਗਿਆ ਅਕਸ ਆਪਣਾ ਵੇਖ ਕੇ..

Kagaz pe humne zindgi likh di, ashkon se seench kar har khushi likh di, dard jab humne ubhara lafzo mein, sab ne keh diya wah kya ghazal likh di.

Bina libaas aaye thge hum iss jahaan mein....

bas ek kafan ki khatir itna safar kiya..