ਕੁਝ ਉ਼ਜ ਵੀ ਰਾਹਾਂ ਔਖੀਆਂ ਸਨ, ਇੱਕ ਗਲ ਵਿਚ ਗਮ ਦਾ ਤੌਕ ਵੀ ਸੀ,
ਕੁਝ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਜ਼ਾਲਿਮ ਸਨ,ਇੱਕ ਮੈਨੂੰ ਮਰਨ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਵੀ ਸੀ,

ਦੌਲਤਾਂ ਤਾਂ ਜੱਗ ਤੇ ਬਥੇਰੀਆਂ ਪੈਸੇ ਤੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਪੱਤ ਜੀ |

ਬਾਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਿਆਣੇ ਓ ਮੈਂ ਤਾਂ ਏਹੀ ਕੱਢਿਆ ਏ ਤੱਤ ਜੀ |

---ਸਤਿੰਦਰ ਸਰਤਾਜ ਜੀ

ਖੁਦ ਚਾਹੀਏ ਸਤਿਕਾਰ ਤਾਂ ਸਭ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ |
ਦੁਸ਼ਮਨ ਵੀ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਦਸਤਾਰ ਕਦੇ ਨਹੀ ਲਾਹੀਦੀ |

---ਸਤਿੰਦਰ ਸਰਤਾਜ ਜੀ

ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲ ਘੁਲ਼ ਜਾਂਦੇ ਉੱਬਲ਼ਦੀ ਗੁਲਕੰਦ ਵਿੱਚ,

ਰਚ ਗਿਆ ਸੀ ਤਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਵਿੱਚ |

                              ---ਗੁਰਦੀਪ ਪੰਧੇਰ

ਪਲਕੋਂ ਪੇ ਜੰਮ ਗਯਾ ਹੈ ਨਮੀਂ ਕਾ ਗ਼ੁਬਾਰ ਸਾ,

ਆਖੋਂ ਮੇਂ ਆ ਗਏ ਤੇਰੇ ਅਹਿਸਾਂ ਕੀਏ ਹੂਏ।

                --ਇਫ਼ਤਿਖ਼ਾਰ ਨਸੀਮ ਜੀ

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਹੋਏਗੀ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਉਤੇ ਇਸ ਵੇਲੇ,

ਜਾਗਦੀਆਂ ਹੋਵਣਗੀਆਂ ਸੁਤਿੱਆਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਲਾਗੇ ਮਾਵਾਂ

KAUM KADE VI NA HAARE.....................

JE SIKH SIKH NU NA MAARE..........................

ਇੱਕ ਸਮਾ ਸੀ ਜਦ ਸ਼ਹਿਰ ਓਹਦੇ ਦੀ ਗਲੀ-ਗਲੀ ਤੋਂ ਵਾਕਿਫ ਸੀ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਅਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਰਾਹ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਈਦਾ,.

ਮੈਂ ਬਿਰਖ ਬਣ ਗਿਆ ਸਾਂ, ਉਹ ਪੌਣ ਬਣ ਗਈ ਸੀ
ਕਿੱਸਾ ਸਿਰਫ ਐਨਾ, ਆਪਣੀ ਤਾਂ ਆਸ਼ਕੀ ਦਾ.......

ਉਹ ਜਦ ਦਹਿਲੀਜ ਤੇ ਆਇਆ ਮੈਂ ਬੂਹਾ ਢੋਣ ਲਗਿਆ ਸੀ,
ਤੇ ਸੁੰਨੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾ ਦੇ ਗਲ ਲਗ ਰੋਣ ਲਗਿਆ ਸੀ..